Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Κάτω τα χέρια από τον αγώνα των εργαζόμενων στο Banquet

Οι συλλήψεις και το κυνηγητό που εξαπέλυσε τις τελευταίες ημέρες ενάντια σε συνδικαλιστές, εργαζόμενους στο εστιατόριο Banquet και σε συμπαραστάτες τους , η αστυνομία, αποτελεί πρόκληση πρώτου μεγέθους για το σύνολο του ταξικού εργατικού κινήματος στην πόλη μας και σαν τέτοια πρέπει να πάρει μια μαζική και αποφασιστική απάντηση. Η αστυνομία φυσικά δεν κινήθηκε αυτόβουλα. Εξαπέλυσε το κυνηγητό ύστερα από την θρασύτατη βροχή μηνύσεων και εκβιαστικών πιέσεων της εργοδοσίας της συγκεκριμένης επιχείρησης αλλά και όλου του κλάδου του επισιτισμού που θέλει να χρησιμοποιεί τους νέους, κυρίως, εργαζόμενους σαν δούλους. Ανασφάλιστους, με μεροκάματα-αντίδωρα, συνθήκες εργασίες και ωράρια εξοντωτικά , φοβισμένους και υποτακτικούς. Κυρίως όμως η αστυνομία και η λεγόμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη κινήθηκαν ύστερα από τις εντολές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, του Μνημόνιου και της Τρόικας. Γιατί θέλουν με αυτόν τον τρόπο να παραδειγματίσουν όλους τους εργαζόμενους που οργισμένοι από την βάρβαρη πολιτική της φτώχειας και της ανεργίας , θέλουν να σηκώσουν το κεφάλι τους και να αντισταθούν. Σε αυτούς θέλουν να στείλουν μήνυμα τρομοκρατίας και φόβου, ιδιαίτερα μάλιστα την παραμονή των εργατικών και λαϊκών διαδηλώσεων που ετοιμάζονται στα εγκαίνια της Έκθεσης. Το ταξικό εργατικό κίνημα στην Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι και η νεολαία θα στείλουν και αυτοί ένα μήνυμα με την αγωνιστική συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις και τους αγώνες. Πως οι εργαζόμενοι-απολυμένοι από το Banquet και αυτοί που τους συμπαραστέκονται δεν είναι μόνοι τους . Έχουν χιλιάδες δίπλα τους και αυτοί που σχεδιάζουν να τους τρομοκρατήσουν θα καταλάβουν πολύ γρήγορα πως κτύπησαν λάθος πόρτες . Να σταματήσουν οι συλλήψεις αγωνιστών συνδικαλιστών Να επαναπροσληφθούν άμεσα όλοι οι εργαζόμενοι στο Banquet Να πληρωθούν όλα τα δεδουλευμένα Αντίσταση, Οργάνωση , Αγώνας ενάντια στο Μνημόνιο , το ΔΝΤ και την βάρβαρη κυβερνητική πολιτική.

Ταξική Πορεία

2 σχόλια:

  1. Από κάποιους χαρακτηρίστηκε η καθημερινή διαδήλωση της πόλης, από άλλους μια ιστορία καθημερινής τρέλας, από άλλους εμμονή μιας συγκεκριμένης πολιτικής οργάνωσης και από άλλους ο πρώτος σκληρός εργατικός αγώνας στην ΔΝΤ εποχή...

    Τι πραγματικά ήταν και συνεχίζει να είναι αυτός ο αγώνας;

    Πρώτα απ' όλα είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν είναι στατική αλλά δυναμική και ότι η τάξη μας -η εργατική- έχει στις τάξεις της πραγματικά διαμάντια, ακατέργαστα μεν, αλλά διαμάντια.

    Είναι μια ζωντανή διαδικασία όπου κόσμος από διαφορετικές πολιτικές καταβολές βρέθηκε, συζήτησε, κοινωνικοποιήθηκε, αγωνίστηκε για έναν κοινό σκοπό.


    Είναι ένα ζωντανό τεστ για το τι θέση πρέπει να πάρουν στη ζωή μας οι έννοιες αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις πολύ δύσκολες μέρες που έρχονται.

    Είναι ένα real time εγχειρίδιο μαχητικού συνδικαλισμού.

    Είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος της ντουντούκας που συνεχώς επαναλαμβάνει το βίο και την πολιτεία της άθλιας εργοδοσίας.

    Είναι εκεί συνεχώς Δημητρίου Γούναρη με Στρατηγού Καλλάρη, ένα ζωντανό κύτταρο αγώνα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, να θυμίζει σε όλους μας ότι όσα δικαιώματα και κατακτήσεις να μας αφαιρέσουν υπάρχει κάτι που αφαιρείται πολύ δύσκολα και δεν φτάνουν ούτε ο οικονομικός εκβιασμός, οι διώξεις, οι συλλήψεις, η τρομοκρατία και η καταστολή. Κάτι που οφείλουμε να διεκδικούμε καθημερινά για τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας και για όλη την κοινωνία.

    Αυτό το κάτι είναι η αξιοπρέπεια μας, του καθένα ατομικά και σαν τάξη συνολικά.

    Νίκη στον αγώνα των εργαζομένων στο εστιατόριο BANQUET, για την χαμένη μας αξιοπρέπεια, για τα σκατά που τρώμε κάθε μέρα, για να σηκώσουμε επιτέλους κεφάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από κάποιους χαρακτηρίστηκε η καθημερινή διαδήλωση της πόλης, από άλλους μια ιστορία καθημερινής τρέλας, από άλλους εμμονή μιας συγκεκριμένης πολιτικής οργάνωσης και από άλλους ο πρώτος σκληρός εργατικός αγώνας στην ΔΝΤ εποχή...

    Τι πραγματικά ήταν και συνεχίζει να είναι αυτός ο αγώνας;

    Πρώτα απ' όλα είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν είναι στατική αλλά δυναμική και ότι η τάξη μας -η εργατική- έχει στις τάξεις της πραγματικά διαμάντια, ακατέργαστα μεν, αλλά διαμάντια.

    Είναι μια ζωντανή διαδικασία όπου κόσμος από διαφορετικές πολιτικές καταβολές βρέθηκε, συζήτησε, κοινωνικοποιήθηκε, αγωνίστηκε για έναν κοινό σκοπό.


    Είναι ένα ζωντανό τεστ για το τι θέση πρέπει να πάρουν στη ζωή μας οι έννοιες αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις πολύ δύσκολες μέρες που έρχονται.

    Είναι ένα real time εγχειρίδιο μαχητικού συνδικαλισμού.

    Είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος της ντουντούκας που συνεχώς επαναλαμβάνει το βίο και την πολιτεία της άθλιας εργοδοσίας.

    Είναι εκεί συνεχώς Δημητρίου Γούναρη με Στρατηγού Καλλάρη, ένα ζωντανό κύτταρο αγώνα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, να θυμίζει σε όλους μας ότι όσα δικαιώματα και κατακτήσεις να μας αφαιρέσουν υπάρχει κάτι που αφαιρείται πολύ δύσκολα και δεν φτάνουν ούτε ο οικονομικός εκβιασμός, οι διώξεις, οι συλλήψεις, η τρομοκρατία και η καταστολή. Κάτι που οφείλουμε να διεκδικούμε καθημερινά για τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας και για όλη την κοινωνία.

    Αυτό το κάτι είναι η αξιοπρέπεια μας, του καθένα ατομικά και σαν τάξη συνολικά.

    Νίκη στον αγώνα των εργαζομένων στο εστιατόριο BANQUET, για την χαμένη μας αξιοπρέπεια, για τα σκατά που τρώμε κάθε μέρα, για να σηκώσουμε επιτέλους κεφάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή