Εγώ δουλεύω για περίπου δύο χρόνια στον κινηματογράφο. Στο μισό περίπου χρόνο που δούλευα, ένας από τους συναδέλφους μας απολύθηκε χωρίς λόγο και ξεκίνησε νομική διαδικασία ενάντια στην απόλυσή του. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν ότι ισχύει η απόλυσή του, αλλά θα του δινόταν χρηματική αποζημίωση μισθών δύο μηνών. Η υπόθεση αυτή για μας αποτέλεσε την αφορμή να οργανωθούμε ως σωματείο κι έτσι δημιουργήσαμε αρχικά μία επιτροπή αγώνα με ορισμένα δικαιώματα το Νοέμβριο του 2008. Δύο μήνες μετά ξεκίνησαν οι απολύσεις ατόμων που συμμετείχαν σε αυτή την επιτροπή, οι οποίοι προσέφυγαν στο δικαστήριο γιατί ήταν παράνομη η απόλυσή τους κι έτσι επέστρεψαν στη δουλειά τους. Υπήρξε μεγάλη κριτική φυσικά σε αυτή τη μορφή οργάνωσης, γιατί τα δικαιώματα που παρέχει είναι πολύ περιορισμένα, για παράδειγμα δεν υπάρχει το δικαίωμα διεκδίκησης υψηλότερων μισθών, γιατί για κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει δημιουργηθεί σωματείο. Έτσι λοιπόν πολλοί από μας νιώσαμε την ανάγκη να ενωθούμε με τη FAU, για να μπορούμε να λειτουργούμε ως σωματείο και να έχουμε περισσότερα διεκδικητικά δικαιώματα.
Β: Μπορείτε να μας εξηγήσετε το γερμανικό νόμο για τη δημιουργία σωματείου που έχει νόμιμα δικαιώματα;
Είναι πράγματι περίπλοκο το θέμα, γιατί θεωρητικά ο κάθε εργαζόμενος έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε σωματείο, αλλά και να δημιουργήσει σωματείο, δικαίωμα το οποίο είναι θεμελιωμένο από το γερμανικό Σύνταγμα. Παρʼ όλα αυτά, το δικαστικό σύστημα είναι περίπλοκο, γιατί ο δικαστής έχει το δικαίωμα να αναθεωρήσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Αυτό το σύστημα μάς έχει κληροδοτηθεί από τα 1950 και σκοπός του είναι να νομιμοποιεί το μονοπώλιο της επίσημης γενικής συνομοσπονδίας (DGB), ή άλλων σωματείων που έχουν χιλιάδες μέλη κι έχουν σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, οπότε είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθούν εναλλακτικές. Ορισμένα από τα κριτήρια που έχουν προστεθεί στο γενικότερο δικαίωμα της δημιουργίας σωματείων, είναι το σωματείο αυτό να έχει πάρα πολλά μέλη, γύρω στα 2.000, ή αν είναι μικρότερο να είναι μόνο κλαδικό, όπως είναι οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι ή οι πιλότοι, των οποίων τα κλαδικά σωματεία έχουν αποτελεσματικότητα και δύναμη αν και δεν έχουν χιλιάδες μέλη. Εμείς δεν θέλαμε να συμμετάσχουμε σε κάποιο ήδη υπάρχον μεγάλο σωματείο, γιατί όταν έχεις χιλιάδες άλλα μέλη, τα δικαιώματα 20 ή 30 ατόμων που δουλεύουν σε έναν κινηματογράφο είναι πολύ δύσκολο να ακουστούν. Επίσης, τα σωματεία αυτά είναι ιεραρχικά, ρεφορμιστικά και μη δημοκρατικά.
Β: Ποιες ήταν οι δράσεις που ξεκίνησαν μετά την ένωσή σας με τη FAU;
Απʼ όσο γνωρίζουμε, ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου έγινε έξαλλος όταν ξεκίνησε μία καμπάνια μποϊκοταρίσματος της επιχείρησης και άρχισε να απειλεί τους εργαζόμενους. Πράγματι. Ακόμα ένας συνάδελφός μας απολύθηκε και ξεκίνησε αρχικά μια καμπάνια ζητώντας να τον επαναπροσλάβουν, η οποία δεν πέτυχε. Δεν σταθήκαμε όμως σʼ αυτή την περίπτωση, γιατί υπήρχαν πολλά προβλήματα κι έτσι συνεχίσαμε την καμπάνια μας με βασικό αίτημα να υπογραφεί μια συλλογική συμφωνία και κύριο πρόταγμα το μποϊκοτάρισμα της επιχείρησης. Η δράση αυτή επίσης απαγορεύθηκε από το δικαστήριο. Καλέσαμε τότε συνελεύσεις με ανοιχτές διαδικασίες, όπου μπορούσε να συμμετάσχει κάθε εργαζόμενος, εκτός από αυτούς που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των αφεντικών, προσπαθώντας να συμπεριλάβουμε στο κείμενο-πρόταση για συλλογική συμφωνία όλα τα αιτήματα των εργαζομένων. Επί 3 μήνες, σχεδόν κάθε μέρα, ο κόσμος συγκεντρωνόταν έξω από τον κινηματογράφο, γίνονταν συζητήσεις και μοιράζονταν ενημερωτικά φυλλάδια.
Β: Θέτοντας το ερώτημα στη ρεαλιστική του βάση, αν και έχετε δικαστική απόφαση για απαγόρευση των δράσεων αυτών, δεν μπορείτε να συνεχίσετε την καμπάνια σας;
Βασικά όχι, γιατί σύμφωνα με το γερμανικό σύστημα που ο δικαστής εξετάζει κατά περίπτωση τις υποθέσεις, μόνο ένα επίσημο σωματείο έχει το δικαίωμα να απαιτήσει την υπογραφή συλλογικής συμφωνίας. Οπότε οι δράσεις μας συνεχίζονται, αλλά χωρίς το δικαίωμα για αυτό το αίτημα και χωρίς το δικαίωμα για αίτημα καλύτερων μισθών ή καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Επομένως η καμπάνια αυτή είναι πολύ περιορισμένη και δεν επηρεάζει τα αφεντικά. Η συλλογική συμφωνία υπογράφηκε τελικά με ένα από τα επίσημα σωματεία κι έτσι εμείς αποδυναμωθήκαμε τελείως. Οι δράσεις μας περιορίζονται πλέον μόνο στην ενημέρωση του κόσμου.kaempferisch-verboten-banner-568x100
Β: Ποιο πιστεύετε ότι θα είναι το μέλλον αυτής της υπόθεσης; Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, έχετε πάει κι εσείς την υπόθεση στο δικαστήριο, αλλά τη χάσατε, οπότε έχετε δύο δικαστικές αποφάσεις εναντίον σας. Χάνοντας και τα συνδικαλιστικά σας δικαιώματα, αλλά και τη συλλογική συμφωνία, ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
Για την ώρα πρέπει να αμυνθούμε. Είμαστε πολύ περιορισμένοι ως σωματείο, αφού δεν έχουμε καν το δικαίωμα να ονομαζόμαστε σωματείο, οπότε θα χρησιμοποιήσουμε τις ελάχιστες δυνάμεις μας ως επιτροπή αγώνα, η οποία είναι σε ενεργή δράση. Ταυτόχρονα, δημοσιοποιούμε όλες τις εξελίξεις, εκφράζοντας την άποψη των εργαζομένων. Γενικά ως FAU έχουμε δουλέψει πολύ για όλη την ιστορία με την απαγόρευση του σωματείου μας. Πριν από δύο εβδομάδες, υπήρξε ο συντονισμός μίας επιτροπής για την ελευθερία των σωματείων στη Γερμανία, με τη συμμετοχή κάποιων ατόμων από τη FAU, αλλά και πολλά μέλη επίσημων σωματείων που αντιδρούν σʼ αυτό το σύστημα, καθώς και ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πρώην Ανατολική Γερμανία. Η επιτροπή αυτή αρχίζει και εξαπλώνεται. Αυτό τον καιρό ξεκινάει η συζήτηση για την ελευθερία των σωματείων, με στόχο τη δημοσιοποίηση των γεγονότων και την ευαισθητοποίηση του κόσμου, γιατί η Γερμανία έχει συνηθίσει να έχει τη μεγάλη επίσημη εθνική συνομοσπονδία σωματείων. Δεν είμαι σίγουρος πώς λειτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα, αλλά για παράδειγμα στην Ιταλία ή στη Γαλλία υπάρχουν πολλά ανεξάρτητα ή εναλλακτικά σωματεία. Σʼ αυτές τις χώρες υπήρξε ευαισθητοποίηση για το πρόβλημά μας και είναι ενδιαφέρον ότι στο εξωτερικό, υπήρξαν πολλές περισσότερες κινητοποιήσεις για το ζήτημα, απʼ ό,τι στη Γερμανία. Οι δράσεις αυτές και η συνεχής ενημέρωση για το ζήτημα της ελευθερίας των σωματείων βοήθησε στη μεγαλύτερη συσπείρωση του κόσμου, είναι ένα κίνημα που αργά αλλά σταθερά διαρκώς μεγαλώνει, γιατί πολλοί είναι αυτοί που ένιωσαν την αδικία να μπορούν να συμμετάσχουν σε ένα μόνο επίσημο σωματείο και να μην έχουν το δικαίωμα να δημιουργήσουν το δικό τους ή να συμμετάσχουν σε κάποιο εναλλακτικό σωματείο.
Β: Το ζήτημα ωστόσο της απαγόρευσης του σωματείου ισχύει μόνο για τη FAU του Βερολίνου, άρα είναι μάλλον τοπικό. Τι συμβαίνει στις υπόλοιπες τοπικές FAU στη Γερμανία;
Η FAU του Βερολίνου είναι μακράν η μεγαλύτερη τοπική οργάνωση και νομίζω η πιο ενεργή. Είναι λοιπόν προφανές γιατί η δικαστική αυτή απόφαση είχε πρόθεση να βλάψει αυτή την ομάδα. Άλλωστε αυτή η πίεση που είχαμε ασκήσει για υπογραφή συλλογικής συμφωνίας ήταν η μεγαλύτερη κλιμάκωση που θα μπορούσε να έχει μία οργάνωση στις διεκδικήσεις της. Και εφόσον η FAU στη Γερμανία δεν είναι και τόσο μεγάλη –αριθμεί γύρω στα 500 μέλη συνολικά– και στις περισσότερες πόλεις δεν έχουμε πάνω από 20 μέλη, πολλοί αγώνες γίνονται σε ατομικό επίπεδο, για παράδειγμα κάποιος εργαζόμενος δεν πληρώνεται από τα αφεντικά του ή κάποιος δεν παίρνει επίδομα, επομένως το επίπεδο του αγώνα είναι χαμηλό. Παρά το γεγονός όμως ότι αυτή η δικαστική απόφαση αφορά μόνο στη FAU του Βερολίνου, δείχνει τη δυνατότητα στα αφεντικά να ξεμπερδεύουν με οργανώσεις όπως εμείς.
Β: Αναφέρθηκες προηγουμένως στο διεθνές κίνημα και στις δράσεις αλληλεγγύης που έγιναν προς τη FAU Βερολίνου. Στην Ελλάδα έχουν γίνει επιτυχημένες για τα δεδομένα μας δράσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Πόσο πιστεύεις ότι μπορούν να βοηθήσουν αυτές οι δράσεις στον αγώνα σας;
Όταν είχαμε το τελευταίο δικαστήριο, πριν χάσουμε την υπόθεση, παρουσιάσαμε στο δικαστή ένα τεράστιο φάκελο με όλες τις δράσεις αλληλεγγύης που έγιναν στην Ευρώπη και στον κόσμο. Αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στο δικαστή, γιατί, ξέρεις, είναι ντροπιαστικό για τη Γερμανία να μη σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ήταν γελοίο, γιατί από τη μια δεν άλλαξε το νόμο κατά περίπτωση, αλλά από την άλλη ήταν εξευτελιστικό γιʼ αυτόν να υπάρχουν διαμαρτυρίες σε γερμανικές πρεσβείες, γιατί η Γερμανία πάντοτε θέλει να δείχνει το προφίλ της χώρας της ελευθερίας, της τέλειας δημοκρατίας. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι σε πολλές χώρες το κίνημα παρακολουθεί την υπόθεση κι αυτό μας ευχαριστεί. Εμείς ως αναρχοσυνδικαλιστές ονειρευόμαστε να είχαμε εναλλακτικά σωματεία, όπως στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ελλάδα, αλλά ξέρουμε καλά πως οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών θα ήθελαν το συνδικαλισμό όπως είναι στη Γερμανία, με επίσημα σωματεία που αποκλειστικό σκοπό έχουν να ελέγχουν τους εργάτες ώστε να διατηρείται η κοινωνική ειρήνη. Θαυμάζουμε τις απεργίες στην Ελλάδα όπου παραλύει το κράτος και τις τεράστιες πορείες που έχετε εκεί, αλλά ξέρουμε πως στη Γερμανία, ρεαλιστικά μιλώντας, είναι τελείως αδύνατο. Και αν συγκρίνεις την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την οικονομική κρίση στη Γερμανία και στην Αυστρία από τη μια και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες από την άλλη, βλέπεις ότι παντού έχουν γίνει τεράστιες απεργίες, αλλά όχι στη Γερμανία και στην Αυστρία, δεν έχει γίνει ούτε μία κινητοποίηση, πόσο μάλλον γενική απεργία. Πιστεύω λοιπόν ότι το διεθνές κίνημα μπορεί να μας εμπνεύσει, αλλά και να μας βοηθήσει πρακτικά υπενθυμίζοντας συνεχώς στη γερμανική κυβέρνηση ότι δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές ελευθερίες. Αυτό τον καιρό ετοιμάζουμε με την επιτροπή ένα κείμενο για συλλογή υπογραφών, αλλά πιστεύω ότι οι άμεσες δράσεις, όπως διαμαρτυρίες έξω από γερμανικές πρεσβείες είναι πιο αποτελεσματικές, γιατί έχουν επίδραση στη γερμανική κυβέρνηση.
Β: Μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα παραπάνω για την ιστορία της FAU και για τους αγώνες που έχετε πέρα από την υπόθεση αυτή του κινηματογράφου;
Η FAU ανασυντάχθηκε το 1977, ακολουθώντας την παράδοση της γερμανικής αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης FAUD του ʼ20. Προήλθε από την περίοδο που ακολούθησε το κίνημα του ʼ68, όταν υπήρχαν πολλά κινήματα και ταυτόχρονα αναβίωση του ελευθεριακού πνεύματος προς διάφορες κατευθύνσεις. Επίσης στα τέλη του ʼ70 υπήρχαν στη Γερμανία πολλοί εξόριστοι Ισπανοί αναρχοσυνδικαλιστές, που ενέπνευσαν το γερμανικό κίνημα. Μετά το θάνατο του Φράνκο, η CNT ήταν ξανά νόμιμη και με έντονη παρουσία. Εκείνη την εποχή, πολλοί ήταν αυτοί στη Γερμανία που θεώρησαν ότι δεν ανήκουν σε κάποιο άλλο κίνημα, παρά σε μία οργάνωση με εργατική βάση με συνδικαλιστική παράδοση και ότι ο αναρχοσυνδικαλισμός ήταν ενδιαφέρων γιʼ αυτούς και κάπως έτσι η FAU οργανώθηκε ξανά. Τη δεκαετία του ʼ80 ήταν μικρή οργάνωση, από 80 ως 150 μέλη, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90, η κατάσταση ήταν σχεδόν παρόμοια με αυτή όταν ξεκίνησε η FAU, γιατί υπάρχει το αυτόνομο κίνημα των φοιτητών στα ʼ80, και στις αρχές του ʼ90 κάποια άτομα από αυτό το κίνημα νιώθουν ανικανοποίητοι από την τροπή που έλαβε το κίνημα, γιατί δεν ασχολούνταν αρκετά με τα εργατικά ζητήματα κι έτσι ασχολήθηκαν με τη FAU, περισσότερο ως κινηματική βάση και όχι τόσο ως συνδικαλιστική. Στη συνέχεια, όταν τροποποιήθηκε το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, υπήρξε επαναφορά της FAU ως συνδικαλιστική οργάνωση. Αυτή τη στιγμή δραστηριοποιούμαστε σε περίπου 30 πόλεις, οπότε είναι αρκετά εξαπλωμένη, αλλά σε αρκετές πόλεις είναι μικρές οι ομάδες, 3 ή 10 ατόμων. Συνολικά η FAU στη Γερμανία αριθμεί γύρω στα 500 μέλη.
Β: Αν και είστε μέλη της AIT, έχετε συμμετάσχει σε κοινές δράσεις με τη CGT και τη CNT Γαλλίας. Πώς βλέπετε την προοπτική του αναρχοσυνδικαλισμού στην Ευρώπη;
Δεν θα το έλεγα κοινές δράσεις, είναι μάλλον πιο περίπλοκο. Όταν ένα μέρος της γαλλικής CNT διαγράφηκε από την IWA το ʼ96, εμείς δεν δεχθήκαμε αυτή τη διαγραφή, διατηρήσαμε τις επαφές μαζί τους και συμμετείχαμε σε κάποιες από τις διεθνείς τους συναντήσεις, οπότε δεν είναι ακριβώς κοινές δράσεις. Για το μέλλον του αναρχοσυνδικαλισμού, προσωπικά πιστεύω στην ενότητα του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος. Πιστεύω ότι για πολύ καιρό υπήρξε μεγάλη απογοήτευση από τη διάσπαση της CNT, γιατί στα τέλη του ʼ70 ήταν πολύ μεγάλη και ο κόσμος είχε πολλές ελπίδες για το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα και η επιρροή της ήταν μεγάλη ανά την υφήλιο. Μετά τη διάσπασή της όμως, το κυρίαρχο ερώτημα για τους συνδικαλιστές, τους αναρχοσυνδικαλιστές και τους επαναστάτες συνδικαλιστές ήταν «Σε ποια πλευρά ανήκετε, στη CNT ή στη CGT». Από εκείνη τη στιγμή πιστεύω ότι και στη CGT και στη CNT Ισπανίας υπάρχουν σημεία που επιδέχονται κριτική, για παράδειγμα η CGT έχει στραφεί κάποιες φορές σε ακραίους νεο-ρεφορμιστές προκειμένου να στρατολογήσει νέα μέλη, ενώ από την άλλη η CNT έχει στραφεί προς τους αναρχικούς, για παράδειγμα η IWA έχει συνεργαστεί με πολλές ομάδες που είναι καθαρά αναρχικές και όχι με σωματεία. Τα τελευταία χρόνια, πολλά έχουν αλλάξει, όπως σε πολλές πόλεις η CNT επαναπροσδιορίζονται ως ελευθεριακοί συνδικαλιστές και είναι αρκετά πετυχημένη προσπάθεια, γιατί είναι ανοιχτοί σε όλους τους εργάτες. Από την άλλη, στη CGT και στη SAC στη Σουηδία υπήρξαν πολλές αλλαγές με το πέρασμα των χρόνων, για παράδειγμα η SAC είχε στραφεί προς πιο σοσιαλδημοκρατικές μορφές οργάνωσης το ʼ50 γιατί υπήρξε έντονη επιθυμία να γίνουν αποδεκτοί από το κράτος, τώρα όμως επέστρεψαν στις ρίζες τους, κάτι που θεωρώ θετικό σημάδι. Εμείς ως FAU υπήρξαμε πάντα κάπου στη μέση, προσπαθώντας να μην είμαστε δογματικοί προς τη μία πλευρά ή την άλλη. Θεωρήσαμε ότι στη διαμάχη αυτή, όπως σε όλες τις διαμάχες, υπάρχουν πολλοί συναισθηματικοί παράγοντες και πολλές προσωπικές κόντρες. Πιστεύω λοιπόν ότι αν θα μπορούσαν να τα βάλουν κάτω και να συζητήσουν τις διαφορές τους και τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις σε επιμέρους θέματα, θα έβγαινε κάτι καλό.
Ασλανίδης Άγγελος, Γεωρνταμιλής Βασίλης, Πανδίρη Νεφέλη, Τσιουμπέκου Φανή
--
Website της FAU: http://www.fau.org/
www.anarkismo.net/article/16879
*Δημοσιεύτηκε στην αντιεξουσιαστική εφημερίδα "Βαβυλωνία" Νο 65 - Η συνέντευξη παραχωρήθηκε το Μάρτιο του 2010 στα γραφεία της FAU στο Βερολίνο από έναν εργαζόμενο στον κινηματογράφο Babylon, ο οποίος εντάχθηκε στη FAU αναζητώντας τη διεκδίκηση των εργασιακών του δικαιωμάτων σε μία ανεξάρτητη συνδικαλιστική δομή (και ο οποίος διατηρεί την ανωνυμία του για ευνόητους λόγους, μιας και συνεχίζει να εργάζεται για την ίδια εταιρία) και τον Lars, μέλος της FAU-B.
http://www.babylonia.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου