Η τρίτη σειρά εκδηλώσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT- Ισπανία) σχετικά με τα «100 χρόνια Aναρχοσυνδικαλισμός 1910-2010» θα γίνει στη Βαλένθια και θα έχει ως θέμα «Aναρχοσυνδικαλισμός και διεθνισμός». Το πρόγραμμα είναι το εξής:
Πέμπτη 10 Ιουνίου
18:45 Παρουσίαση του διεθνούς τριημέρου από τον Jose Pascual Rubio, γραμματέα διεθνών σχέσεων της CGT.
19:00 Συζήτηση με θέμα «Αντίσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα ενάντια στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος», από τον Ντίνο Παλαιστίδη, μέλος της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης (ΕΣΕ – Ελλάδα). Παρουσιάζει ο Miguel Angel Morcillo, γραμματέας επικοινωνίας της CGT Βαλένθια.
Παρασκευή 11 Ιουνίου
18:45 Συζήτηση με θέμα «Η ινδιάνικη κοινότητα σαν αντικρατική πρόταση. Ενσωμάτωση, ιθαγενισμός και σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα. Η περίπτωση της Βολιβίας», από τον Sergio de Castro, μέλος της ζαπατίστικης συλλογικότητας El Caragol, καθηγητής φιλοσοφίας και συνεργάτης σε ελεύθερα μέσα επικοινωνίας καθώς και συντονιστής για θέματα της Λατινικής Αμερικής στο Kaosenlared. Παρουσιάζει η Josefina Juste, από το Ράδιο Κλάρα, εκπομπή «Άμεση Δράση».
Σάββατο 12 Ιουνίου
11:00 Συζήτηση με θέμα «Θεσμικός συνδικαλισμός ενάντια σε επαναστατικό συνδικαλισμό. Διεθνής απολογισμός μίας έντασης», από τον Arístides Pedraza, μέλος της ομοσπονδιακής γραμματείας της SUD Vaud (Ελβετία) και καθηγητής λογοτεχνίας, οικονομίας και ιστορίας. Παρουσιάζει ο Manolo Martinez Sanchiz, γενικός γραμματέας της CGT Βαλένθια.
12:30 Συζήτηση με θέμα «Η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Ανάγκη ενός διεθνούς συντονισμού σαν απάντηση», από την Hortensia Ines, μέλος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτών της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT - Γαλλία), την Cybéle της Αλληλέγγυας Συνδικαλιστικής Ένωσης Εκπαίδευσης (SUD – Γαλλία), τον Stefano d’Errico από την Ιταλική Συνομοσπονδία Βάσης Σχολείων (UNICOBAS - Ιταλία) και τον Εμίλι Κορταβιτάρτε, της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτών της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT – Ισπανία). Παρουσιάζει ο Antonio Pérez Collado, γενικός γραμματέας της CGT-PV (CGT Χώρα της Βαλένθιας).
Κλείνει ο Jacinto Ceacero, γενικός γραμματέας της CGT.
Φωτογραφίες από την εκδήλωση στη Βαλένθια όπου μίλησαν οι εκπρόσωποι της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης - ΕΣΕ (10/6/2010)
Δείτε σχετικά στην ιστοσελίδα της εφημερίδας της CGT
http://www.rojoynegro.info/2004/spip.php?article30768
18:45 Συζήτηση με θέμα «Η ινδιάνικη κοινότητα σαν αντικρατική πρόταση. Ενσωμάτωση, ιθαγενισμός και σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα. Η περίπτωση της Βολιβίας», από τον Sergio de Castro, μέλος της ζαπατίστικης συλλογικότητας El Caragol, καθηγητής φιλοσοφίας και συνεργάτης σε ελεύθερα μέσα επικοινωνίας καθώς και συντονιστής για θέματα της Λατινικής Αμερικής στο Kaosenlared. Παρουσιάζει η Josefina Juste, από το Ράδιο Κλάρα, εκπομπή «Άμεση Δράση».
Σάββατο 12 Ιουνίου
11:00 Συζήτηση με θέμα «Θεσμικός συνδικαλισμός ενάντια σε επαναστατικό συνδικαλισμό. Διεθνής απολογισμός μίας έντασης», από τον Arístides Pedraza, μέλος της ομοσπονδιακής γραμματείας της SUD Vaud (Ελβετία) και καθηγητής λογοτεχνίας, οικονομίας και ιστορίας. Παρουσιάζει ο Manolo Martinez Sanchiz, γενικός γραμματέας της CGT Βαλένθια.
12:30 Συζήτηση με θέμα «Η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Ανάγκη ενός διεθνούς συντονισμού σαν απάντηση», από την Hortensia Ines, μέλος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτών της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT - Γαλλία), την Cybéle της Αλληλέγγυας Συνδικαλιστικής Ένωσης Εκπαίδευσης (SUD – Γαλλία), τον Stefano d’Errico από την Ιταλική Συνομοσπονδία Βάσης Σχολείων (UNICOBAS - Ιταλία) και τον Εμίλι Κορταβιτάρτε, της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτών της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT – Ισπανία). Παρουσιάζει ο Antonio Pérez Collado, γενικός γραμματέας της CGT-PV (CGT Χώρα της Βαλένθιας).
Κλείνει ο Jacinto Ceacero, γενικός γραμματέας της CGT
Εδώ μπορείτε να δείτε ενημέρωση για όλες τις εκδηλώσεις του 3ημέρου
http://www.cgt.org.es/spip.php?article1787
……………………………………………………………………
Το άνοιγμα του 3ημέρου από τη CGT
Στην Βαλένθια... εξακολουθούμε να γιορτάζουμε τα 100 χρόνια του αναρχοσυνδικαλισμού
Αυτή η κρίσιμη φάση κινητοποιήσεων που διανύουμε αποδεικνύει ότι η δέσμευσή μας είναι ακόμα ζωντανή και ίσως να είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για να προβάλουμε στο πλαίσιο της ιστορίας μας και να δούμε με χαρά και ικανοποίηση ότι συνεχίζουμε να περπατάμε στο δρόμο που θα μας κάνει να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας και τη μοίρα μας, μακριά από αφεντικά, κυβερνήσεις και δεισιδαιμονίες.
Πριν 100 χρόνια, πιο συγκεκριμένα από τις 30 Οκτωβρίου μέχρι την 1η Νοεμβρίου του 1910, διοργανώθηκε στον Κύκλο Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης ένα συνέδριο στο οποίο ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εργατών αποφάσισε να οργανωθεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του, δημιουργώντας έτσι τη CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών). Αυτό το συνέδριο, μεταξύ άλλων, συμφώνησε ότι η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο των ίδιων, ανακτώντας την επικεφαλίδα του Καταστατικού της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (της πρώτης διεθνούς), που εγκρίθηκε στο Λονδίνο το 1871.
Ρίχνοντας απλά μια ματιά σε όσα συμβαίνουν γύρω μας μπορούμε να καταλάβουμε ότι αυτή η χειραφέτηση δεν έχει έρθει και για αυτό σήμερα, 100 χρόνια μετά, υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι και εργαζόμενες που επιμένουμε ώστε να φέρουμε εις πέρας εκείνες τις αποφάσεις, με βάση εκείνες τις αρχές. Και η CGT είναι μία απόδειξη αυτής της πραγματικότητας, αλλά όχι η μοναδική.
Τη φετινή χρονιά 2010 δεν θυμόμαστε μόνο εκείνη την ημερομηνία αλλά όλο το δρόμο που διανύσαμε από τότε και βλέπουμε, με χαρά ότι με τα λάθη και τα πλεονεκτήματά μας, το συνδικαλιστικό μας μοντέλο εξακολουθεί να προτείνει την ίδια μορφή αγώνα που θα κάνει εφικτή την ριζική αλλαγή της κοινωνίας, πιο πέρα, επομένως, από ένα αποκλειστικά εργασιακό πλαίσιο.
Κοιτάζοντας λοιπόν το παρελθόν και το παρόν και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, η οργάνωσή μας πραγματοποιεί μία σειρά από εκδηλώσεων. Στο Ατένεο της Μαδρίτης έγινε η πρώτη, στις 14, 15 και 16 Ιανουαρίου. Αργότερα, από τις 22 έως τις 30 Μαρτίου, έγιναν στη Σαραγόθα εκδηλώσεις με τίτλο «Ο αναρχοσυνδικαλισμός και η κοινωνική δράση». Τώρα, ακολουθώντας το πρόγραμμά μας, από τις 10 μέχρι τις 12 Ιουνίου, θα πραγματοποιηθεί στη Βαλένθια ένα τριήμερο με τίτλο «Αναρχοσυνδικαλισμός και διεθνισμός».
Ο διεθνισμός και θέματα όσο και αγώνες που γίνονται μακριά από το πεδίο δράσης της οργάνωσής μας θα έχουν μία σημαντική παρουσία σε αυτό το τριήμερο. Για αυτό το λόγο φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που, κατά την άποψή μας, έχει αυτό το σκεπτικό.
Έτσι θα μπορέσουμε να ακούσουμε από πρώτο χέρι για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, από το Ντίνο Παλαιστίδη, μέλος της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης της Ελλάδας, οργάνωση που ανήκει, όπως και η CGT, στον Μαυροκόκκινο Συντονισμό. Ο σύντροφος Sergio de Castro, μέλος της ζαπατίστικης συλλογικότητας El Caracol και συνεργάτης σε ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, θα μας μιλήσει για την αντικρατική πρόταση της ινδιάνικης κοινότητας και πιο συγκεκριμένα για την περίπτωση της Βολιβίας.
Στις 12 θα κάνουμε έναν απολογισμό ανάμεσα στο θεσμικό συνδικαλισμό και τον επαναστατικό, από τον σύντροφο Arístides Pedraza από τη SUD Vaud της Ελβετίας, καθηγητή λογοτεχνίας, οικονομίας και ιστορίας. Την ίδια μέρα θα ολοκληρώσουμε το τριήμερο με μία συζήτηση γύρω από την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και την ανάγκη ενός διεθνούς συντονιστικού σαν απάντηση, στην οποία θα συμμετάσχουν σύντροφοι και συντρόφισσες από της ομοσπονδίες εκπαίδευσης της Ιταλίας (UNICOBAS), της Γαλλίας, (CNT και SUD) και της Ισπανίας (CGT).
Σας περιμένουμε στη Βαλένθια.
Συντροφικά
Jose Pascual Rubio Cano, Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της CGT
……………………………………………………………………………………………….
Το κείμενο που παρουσίασε η ΕΣΕ στην εκδήλωση
Ελλάδα: Οι απαρχές της λεηλασίας να γίνουν οι απαρχές της κοινωνικής επανάστασης
Α. Η κρίση χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας.
Οι κυβερνώντες και τα αφεντικά μας καλούν να κάνουμε θυσίες για να βγει η χώρα από τη δύσκολη κατάσταση. Για ποια κρίση όμως μας μιλάνε; Οι εργαζόμενοι χρόνια τώρα σε κρίση βρισκόμαστε, με χαμηλούς μισθούς, ανεργία, τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, απολύσεις κλπ. Οι επιχειρήσεις χρόνια τώρα είχαν κέρδη. Οι καπιταλιστές κέρδιζαν από τη δική μας δουλειά και επιτίθονταν στα δικαιώματά μας. Τώρα μας καλούν να κάνουμε και πάλι θυσίες, γιατί υπάρχει κρίση. Εμείς να την πληρώσουμε και πάλι, ενώ αυτοί να συνεχίσουν τα κέρδη.
Δε θα πληρώσουμε μια κρίση που δεν τη δημιουργήσαμε. Ο λαός φωνάζει στις διαδηλώσεις «κλέφτες». Αυτοί λήστεψαν τα ταμεία, τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι καπιταλιστές, οι παπάδες είναι βουτηγμένοι στα σκάνδαλα και στον παράνομο πλουτισμό. Αυτοί να πληρώσουν.
Δε δεχόμαστε το ιδεολόγημα της «εθνικής οικονομίας», το ιδεολόγημα για «τη σωτηρία της πατρίδας». Μέσα σε κάθε έθνος υπάρχουν δυο έθνη, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευτών. Καμιά θυσία για τη σωτηρία της «εθνικής οικονομίας», καμία «θυσία για τη σωτηρία της πατρίδας». Αγώνας ανυποχώρητος για τα εργατικά δικαιώματα.
Β. Η σύνδεση της χώρας με το ΔΝΤ και η υπογραφή του Μνημονίου μεταφράζεται σε ένα καταιγισμό αντεργατικών νόμων. Οι νόμοι αυτοί επιβάλλουν:
- την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων
- τον περιορισμό των δικαιωμάτων της νεολαίας (σαν το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης που επιχειρήθηκε να περάσει το 2006 στη Γαλλία)
- τη μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα και την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα
- τον περιορισμό της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης και αυτό σε μια περίοδο μαζικών απολύσεων
- την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων
- την εξίσωση προς τα πάνω των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες
- τον περιορισμό του δικαιώματος πρόσβασης στις παροχές υγείας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους
- τις ιδιωτικοποιήσεις (τρένα, λιμάνια κλπ)
- την αύξηση του ΦΠΑ (δύο φορές μέσα σε δύο μήνες) και άλλων έμμεσων φόρων
- τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων
- τις αλλαγές στη διοικητική δομή της χώρας με την ενίσχυση των περιφερειών με χτύπημα των δήμων και των κοινοτήτων.
- το πέρασμα αρμοδιοτήτων, όπως η χρηματοδότηση των σχολείων, στις περιφέρειες, ενώ ήταν στην ευθύνη του κράτους και τη μείωση των δαπανών για την Παιδεία
- τις απολύσεις όλων των συμβασιούχων στο δημόσιο, χωρίς πρόσληψη μόνιμου προσωπικού για να τους αναπληρώσει. Αυτό μαζί με το κόψιμο των κονδυλίων θα έχει σα συνέπεια την δραματική χειροτέρευση των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, πρόνοια, περιβάλλον κλπ)
Και όλα αυτά όταν κυριαρχούν οι μαζικές απολύσεις, οι εκβιασμοί ώστε εργαζόμενοι να αποδέχονται να δουλεύουν 4ήμερο με 20% μείωση του μισθού τους, η τρομερή ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, στα καύσιμα
Οι ανατροπές αυτές δεν είναι μια απλή χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων. Είναι μια τρομερή χειροτέρευση. Αν πάμε, έτσι σε λίγο καιρό θα εμφανιστούν φαινόμενα μαζικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης. Ας λάβουμε υπόψη μας πως στην Ελλάδα υπάρχουν χαμηλότεροι μισθοί σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, πως υπάρχει μεγάλη ακρίβεια και πως το «κοινωνικό κράτος» είναι πολύ ισχνό.
Ταυτόχρονα οι ανατροπές αυτές πάνε 200 χρόνια πίσω την αξία της εργατικής δύναμης. Η εργατική τάξη θα μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα χωρίς δικαιώματα, χωρίς κατακτήσεις, κατακερματισμένη, διασπασμένη και χωρίς δυνατότητα αντίδρασης και διεκδίκησης. Αυτό θα είναι πιο οδυνηρό για τη νεολαία που της προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον.
Γ. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλη οργή, μεγάλη αγανάκτηση. Παρά την απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, από τον Οκτώβρη ξεκίνησαν απεργίες πανελλαδικού χαρακτήρα. Έχουν γίνει μέχρι τώρα 6 γενικές απεργίες. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν ήθελε αγώνες, ή ήθελε κάποιες απεργίες για την τιμή των όπλων χωρίς προοπτική νίκης. Ιδιαίτερα η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (ΓΣΕΕ) κράτησε έναν ξεδιάντροπα προδοτικό ρόλο, στηρίζοντας την κυβέρνηση. Η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων στο δημόσιο τομέα (ΑΔΕΔΥ) στηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές με πιο καμουφλαρισμένο και διακριτικό τρόπο.
Σημείωση: στην Ελλάδα υπάρχουν δύο Γενικές Συνομοσπονδίες, μια για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και μια για τους δημόσιους υπάλληλους.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδοκιμάζεται γι’ αυτή της τη στάση από τους εργαζόμενους. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ περπατάει με δυσκολία στους δρόμους, λόγω των αποδοκιμασιών. Τελευταία αποφεύγει να εμφανίζεται και στις εργατικές συγκεντρώσεις.
Κορυφαία στιγμή υπήρξε η γενική απεργία στις 5 Μάη. Εργοστάσια, επιχειρήσεις, γραφεία, καταστήματα, δημόσιες επιχειρήσεις νέκρωσαν. Οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν την αξία της Γενικής Απεργίας.
Σημείωση: στην Ελλάδα γίνονται αρκετά συχνά γενικές απεργίες τουλάχιστον πιο συχνά απ’ ό,τι στην Ισπανία ή την Γαλλία. Όμως δεν προετοιμάζονται και δεν γίνεται προσπάθεια να έχουν επιτυχία και καθολική συμμετοχή.
Στις 5 Μάη 200000 εργαζόμενοι στην Αθήνα βγήκαν στους δρόμους, πήραν μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις και βάδισαν με άγριες διαθέσεις προς το Κοινοβούλιο. Ήταν αποφασισμένοι να πολιορκήσουν και να εισβάλουν στο Κοινοβούλιο ώστε να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο Σύνδεσης με το ΔΝΤ. Ο κόσμος φώναζε, «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Ο κόσμος δεν υποχωρούσε στις επιθέσεις της αστυνομίας. Στην Ελλάδα, η αστυνομία έχει εκτραχυνθεί. Είναι πρωτοφανής η χρήση χημικών ενάντια στους διαδηλωτές, κανονικός χημικός πόλεμος.
Δυστυχώς, οι τρεις νεκροί εργαζόμενοι από πυρκαγιά που προκλήθηκε σε κατάστημα Τράπεζας υπονόμευσε το φρόνημα του κόσμου που διαδήλωνε. Έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση, στα αφεντικά , στην αστυνομία, στα ΜΜΕ να επιτεθούν στο εργατικό κίνημα και στη σημασία της τεράστιας απεργίας εκείνης της ημέρας.
Η πυρπόληση της τράπεζας MARFIN μπορεί να παρομοιαστεί με την πυρπόληση της Σκάλας στη Βαρκελώνη το 1978.
Η δράση των ομάδων της τυφλής βίας που αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί» και έχουν αναγάγει ως πεμπτουσία της κοινωνικής πάλης τις σπασμένες βιτρίνες και τις πυρπολήσεις κτιρίων, πρόσφεραν την καλύτερη υπηρεσία στους εχθρούς του εργατικού κινήματος. Αυτές οι ομάδες δρουν αδιαφορώντας για το κίνημα, τους στόχους και τις προοπτικές του.
Η προοπτική των αγώνων είναι δύσκολη γιατί ο κόσμος απογοητεύεται βλέποντας τα μέτρα να περνούν, τους νόμους να ψηφίζονται... όμως συνεχίζουμε. Παρά τις προσπάθειες των συνδικαλιστικών ηγεσιών να ξεφουσκώσουν οι διαθέσεις, θα υπάρξει και νέα γενική απεργία, όταν θα ψηφίζεται ο νέος νόμος για την Κοινωνική Ασφάλιση.
Δ. Μια νέα δυναμική γεννιέται μέσα σε αυτούς τους αγώνες. Δυναμώνει μια διάθεση για ανεξάρτητη δράση των συνδικάτων βάσης, ώστε να ξεπεραστεί η παραλυσία και ο υπονομευτικός ρόλος των Γενικών Συνομοσπονδιών.
Σημείωση: στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνδικαλιστικός πλουραλισμός, όπως υπάρχει στην Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά. Υπάρχει μια Συνομοσπονδία. Το νομικό πλαίσιο δε δίνει τη δυνατότητα για ύπαρξη περισσότερων του ενός συνδικάτου ανά κλάδο. Δεν υπάρχουν συνδικάτα, ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες διαφορετικές ανάλογα με την ιδιαίτερη αντίληψή τους για το συνδικαλισμό, με βάση την ιδιαίτερη πολιτική και φιλοσοφία τους.
Αρκετά συνδικάτα βάσης από διάφορους κλάδους, και από τον ιδιωτικό και από το δημόσιο τομέα συντονίζονται οριζόντια. Έχουν συστήσει συντονιστικά όργανα ανά πόλη και έχουν γίνει επαφές και συναντήσεις για πανελλαδικό συντονισμό. Τέτοια συντονιστικά υπάρχουν σε αρκετές πόλεις π.χ. 45 συνδικάτων βάσης στην Αθήνα, 25 στην Πάτρα, 21 στη Θεσ/κη, 8 στα Γιάννενα κλπ
Αυτά τα συντονιστικά οργανώνουν τη μαζική παρουσία των εργαζομένων στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Οργανώνουν την αυτό-άμυνα στις επιθέσεις της αστυνομίας. Οργανώνουν παρεμβάσεις ενημέρωσης σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές. Όλα αυτά όχι χωρίς αδυναμίες. Όμως είναι μια ελπιδοφόρα προσπάθεια.
Είναι σημαντικό πως τα συντονιστικά κάνουν ένα ευρύ κάλεσμα σε όλα τα σωματεία βάσης ανεξάρτητα από πολιτικο-κομματικό στίγμα. Είναι σημαντικό γιατί υπάρχει και ένας πόλος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που κάνει κριτική στις δύο Γενικές Συνομοσπονδίες αλλά αποτελεί πόλο ελεγχόμενο από το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ). Αναφερόμαστε στο ΠΑΜΕ. Είναι μια πολιτικο-συνδικαλστική συσπείρωση συνδικάτων και εργατικών ομοσπονδιών που επηρεάζονται από το ΚΚΕ. Κανένα συνδικάτο δεν μπορεί να προσχωρήσει στο ΠΑΜΕ, αν δεν αποδέχεται την πολιτική του και κατ’ επέκταση την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ΠΑΜΕ δεν ενδιαφέρεται να προωθήσει τη συσπείρωση όλων όσων θέλουν να αγωνιστούν. Ενδιαφέρεται να προωθήσει την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό είναι απωθητικό για τους εργαζόμενους που θέλουν να αγωνιστούν. Το ΠAME παρά την ικανότητα του να εμφανίζει μια δυναμική, λόγω και του μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν καταφέρνει να αλλάξει προς το καλύτερα τα δεδομένα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Στην Ελλάδα η κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η μεγάλη του αρρώστια. Δεν υπάρχει μια αυτόνομη συνδικαλιστική – κοινωνική συνείδηση στους εργαζόμενους. Όλα παραμορφώνονται μέσα από την παρέμβαση των κομμάτων. Υπάρχουν εργαζόμενοι που σκέφτονται με τον εξής τρόπο: «Δεν μπορώ να κάνω απεργία, γιατί έτσι θα κάνω κακό στο κόμμα μου που τώρα είναι στην κυβέρνηση». Τα συνδικάτα δεν έχουν αυτονομία, κινούνται με βάση τις επιδιώξεις των κομμάτων.
Όλα τα κόμματα κινούνται με στόχο τη χειραγώγηση των συνδικάτων, τα συντηρητικά, το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό, το αριστερό ριζοσπαστικό, οι οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, ακόμη και όσοι αναρχικοί ασχολούνται με το συνδικαλισμό (αν και στην Ελλάδα οι αναρχικοί δεν πολυασχολούνται με τον εργατικό συνδικαλισμό), κάνουν συνδικαλισμό με ιδεολογικούς όρους, βάζοντας ιδεολογικά προαπαιτούμενα στους εργαζόμενους.
Ε. ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ – κοινός αγώνας των εργαζόμενων σε όλη την Ευρώπη.
Λένε πως η κρίση είναι ντόμινο. Η καταιγίδα των αντεργατικών μέτρων θα σαρώσει όλη την Ευρώπη και πρώτα και κύρια τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Χρειαζόμαστε όσο ποτέ έναν πανευρωπαϊκό συντονισμό των μαχόμενων συνδικάτων και κοινούς αγώνες ενάντια σε αυτές τις πολιτικές.
Θεωρούμε σημαντική πρωτοβουλία, τον πανευρωπαϊκό συντονισμό που ξεκίνησε μετά τη συνάντηση στο Παρίσι στις 10-11/4. Ως ΕΣΕ κινούμαστε, ώστε ελληνικά συνδικάτα να μπουν στο συντονισμό αυτό. Μέχρι τώρα μόνο το συνδικάτο των Βιβλιοϋπαλλήλων της Αθήνας έχει δηλώσει τη συμμετοχή του. Πιστεύουμε πως θα υπάρξουν και άλλες συμμετοχές από συνδικάτα βάσης.
Στις απεργιακές διαδηλώσεις φωνάχτηκαν δύο συνθήματα που εκφράζουν την ανάγκη και τη διάθεση για πανευρωπαϊκό συντονισμό.
«Σε Αθήνα, Μαδρίτη, Λισαβόνα - όλοι στο δρόμο, όλοι στον αγώνα»
«Σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.»
Στ. Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΣΕ
Η ΕΣΕ δεν είναι ένα συνδικάτο. Είναι μια μικρή εργατική συλλογικότητα που δρα ως τάση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και κινείται από τις ιδέες του αναρχοσυνδικαλσιμού, του ελευθεριακού συνδικαλισμού.
Έχει πυρήνες σε 3 πόλεις (Αθήνα, Θεσ/κη, Γιάννενα,) και μεμονωμένους συντρόφους σε 5 πόλεις ακόμη. Πρόκειται για πολύ μικρό δυναμικό και αρκετά νεανικό. Οι προσβάσεις μας στα συνδικάτα δεν είναι μεγάλες. Αυτό οφείλεται στο ότι οι σύντροφοι μας δουλεύουν σε κλάδους επισφαλούς εργασίας που δεν υπάρχουν συνδικάτα. Οφείλεται και στο ότι δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να κάνουμε μια συστηματική δουλειά που θα μας εξασφαλίσει αυτή την παρέμβαση στα συνδικάτα.
Πού θα κριθεί η προσπάθειά μας; Πώς θα έχουμε θετικά αποτελέσματα;
Είναι επιτακτική ανάγκη η ύπαρξη ενός συνδικαλισμού ανεξάρτητου και μαχητικού. Εμείς ως ΕΣΕ προσπαθούμε να προωθήσουμε ορισμένες ιδέες.
- Ο συνδικαλισμός πρέπει υπερασπίζει τα εργατικά συμφέροντα. Δεν μπορεί να υποτάσσεται και να χειραγωγείται από τους εργοδότες, το κράτος, τα κόμματα.
Οι διεκδικήσεις των συνδικάτων πρέπει να είναι σύμφωνα με τις εργατικές ανάγκες και όχι σύμφωνα με τις διαθέσεις των αφεντικών. Δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε το πόσα θα χάσουμε. Πρέπει να παλέψουμε για να κερδίσουμε, πρέπει να απαιτήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Εμείς παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο. ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.
Τα συνδικάτα είναι οι πλατιές οργανώσεις της εργατικής τάξης, αυτές πρέπει να έχουν τον αποφασιστικό λόγο. Τα κόμματα, οι πολιτικές οργανώσεις, οι πολιτικές ομάδες είναι «στενές» οργανώσεις της εργατικής τάξης και θα πρέπει να υπηρετούν τα συνδικάτα, όχι το αντίστροφο. Όχι τα συνδικάτα να λειτουργούν ως χώρος όπου τα κόμματα, οι οργανώσεις, οι ομάδες θα κάνουν ζύμωση, θα προσπαθούν να επιβάλουν τις προειλημμένες αποφάσεις τους, κρατώντας για τον εαυτό τους τον αποφασιστικό λόγο.
Σύνθημα της ΕΣΕ είναι: "ΟΥΤΕ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ".
- Τα συνδικάτα πρέπει να έχουν ελευθεριακά χαρακτηριστικά. Δεν πρέπει να λειτουργούν με γραφειοκρατικές δομές και ιεραρχίες. Δεν πρέπει να αναπαράγουν στο εσωτερικό τους τα μοντέλα της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Τα συνδικάτα ανήκουν στους εργαζόμενους και όχι σε φωτισμένους ηγέτες. Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν για το πώς παλεύουμε και τι διεκδικούμε. Οι Γενικές Συνελεύσεις έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Τα όργανα πρέπει να έχουν συντονιστικό χαρακτήρα. Δε θέλουμε διευθυντές μέσα στα συνδικάτα. Αυτοί υπάρχουν στην παραγωγή και παλεύουμε για να τους καταργήσουμε και εκεί.
- Τα συνδικάτα πρέπει να ασχολούνται εκτός από τις οικονομικές διεκδικήσεις, με όλα τα κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους. Πρέπει να παρεμβαίνουν με πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκδόσεις, αθλητικές δραστηριότητες, καμπάνιες για τα γενικότερα ζητήματα (π.χ. πόλεμος, εθνικισμός, ξενοφοβία, σεξισμός κ.α.), αντι-πληροφόρηση, διεθνιστική αλληλεγγύη.
Εδώ μια ιδιαίτερη αναφορά στο ζήτημα της Αλληλοβοήθειας. Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται (με μαζική ανεργία και φτωχοποίηση) μεγάλη σημασία θα έχει να κρατηθούν και να δυναμώσουν οι συλλογικότητες (συνδικάτα, συλλογικότητες γειτονιάς κλπ) και οι συλλογικοί δεσμοί. Σημαντικό ζήτημα πέρα από τις διεκδικήσεις θα είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια... Το εργατικό κίνημα, όλα τα κοινωνικά κινήματα θα πρέπει να στηρίξουν τον κόσμο. Να προσπαθήσουν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, να απαντήσουν στην καταστολή που θα εντείνεται συνέχεια.
Ας δούμε την εμπειρία της Αργεντινής και ας παραδειγματιστούμε απ’ αυτή. Εκεί τα κινήματα ανακάλυψαν νέες μορφές δράσης π.χ. μπλόκα στους δρόμους (κίνημα των πικετέρος). Αναγκάστηκαν όμως τα κινήματα και οι λαϊκές συνελεύσεις να φροντίσουν για τα πάντα, να στήσουν καζάνι για να φάει ο κόσμος, να στήσουν εκδηλώσεις για να διασκεδάσει, να στήσουν δομές ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών γιατί τα πάντα είχαν βυθιστεί στην εξαθλίωση και είχαν καταρρεύσει.
ΑΓΩΝΑΣ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ: αυτά είναι τα συνθήματα μας
Η ΕΣΕ Αθήνας έχει ήδη συστήσει ταμείο αλληλοβοήθειας. Τέτοια ταμεία φτιάχνουν και διάφορα συνδικάτα. Σε γειτονιές γίνονται απόπειρες ανταλλακτικών χαριστικών παζαριών, ενώ σε κάποια στέκια έχουν συγκροτηθεί συλλογικές κουζίνες.
Ελπιδοφόρα στοιχεία της περιόδου:
- Θεωρούμε τα συντονιστικά των συνδικάτων βάσης ως μια αξιόλογη και ελπιδοφόρα προσπάθεια, όπου οι ιδέες μας μπορούν να καλλιεργηθούν. Είναι μια προσπάθεια που αν έχει σταθερότητα και συνέχεια θα χαράξει μια νέα σελίδα στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας.
- Θεωρούμε επίσης σημαντικό το ότι έχει αρχίσει η δημιουργία νέων συνδικάτων σε κλάδους όπου εργάζονται αρκετοί νέοι, όπου υπάρχει επισφαλής εργασία. Τέτοιοι κλάδοι είναι οι ταχυμεταφορές, ο επισιτισμός, η κινητή τηλεφωνία κ.ά. Αυτά τα σωματεία φτιάχνονται από νέους ανθρώπους και έχουν ένα νεανικό αέρα στη λειτουργία και τη δράση τους. Έχουν αμεσοδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας και ριζοσπαστικό λόγο και πρακτική.
- Πέρα από τις γενικές απεργίες ενάντια στα νομοσχέδια έχουν τεράστια σημασία οι μάχες που δίνονται στους χώρους δουλειάς, κόντρα στις απολύσεις, τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, τις περικοπές μισθών και δικαιωμάτων. Οι μάχες κόντρα στις διώξεις συνδικαλισμένων αγωνιστών εργατών. Είχαμε μικρές αλλά αξιόλογες επιτυχίες σε τέτοιες μάχες. Απολύσεις που πάρθηκαν πίσω, απαγορεύσεις συνδικαλιστικής δράσης που δεν πέρασαν. Εργαζόμενοι σε χώρους δουλειάς που συσπειρώθηκαν και με τη βοήθεια των συνδικάτων πέτυχαν τις διεκδικήσεις τους. Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων παρά την αρχική άρνηση των εργοδοτών κοκ. Κύριο στοιχείο για να κερδηθούν αυτές οι μάχες ήταν η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη και από άλλους κλάδους. Αυτές οι μάχες θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση.
- Δημιουργία ενός ρεύματος μαχητικών συνδικαλιστών, αγωνιστών του εργατικού κινήματος. Αυτοί οι αγωνιστές δεν είναι αναρχοσυνδικαλιστές βρίσκονται όμως πολύ κοντά στις ιδέες μας και στις πρακτικές μας (μαχητικός συνδικαλισμός, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, ανεξάρτητη δράση από εργοδότες, κράτος, κόμματα). Πολλοί απ’ αυτούς τους αγωνιστές έχουν μεγαλύτερες εμπειρίες από εμάς μέσα στο εργατικό κίνημα. Με αυτούς τους αγωνιστές επιδιώκουμε να βρεθούμε μαζί και να τους κερδίσουμε με τις ελευθεριακές ιδέες. Ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση.
Μέσα σε αυτές τις διεργασίες και τα κινηματικά πειράματα μπορούν να δυναμώσουν οι ιδέες του αναρχοσυνδικαλισμού, μπορεί να δυναμώσει και η ΕΣΕ (αριθμητικά, από άποψη εμβέλειας, κλπ).
Ζ. ΤΕΛΟΣ πρέπει να ειπωθεί κάτι που ελάχιστα ακούγεται, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη...
Αν ήμασταν μια φορά υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού, όταν ο καπιταλισμός ήταν σε «άνθηση», ή όταν η κρίση του δεν ήταν τόσο έκδηλη και ακραία, είμαστε 100 φορές υπέρ της ανατροπής του τώρα, που αποδεικνύεται πως δε μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη: μια δουλειά και ένα μισθό.
Μας πιέζουν να ψαλιδίσουμε την απαιτητικότητα μας και τα συνθήματά μας στο όνομα της κρίσης. Μας πιέζουν να ξεχάσουμε τις αντικαπιταλιστικές ανατροπές και την κοινωνική επανάσταση και να αρκεστούμε σε μικρο-διεκδικήσεις για μικρο-βελτιώσεις στην άσχημη κατάσταση...
Εμείς φωνάζουμε ακόμη πιο δυνατά: «ΚΑΤΩ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ – ΚΑΤΩ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ – ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ)
Φωτογραφίες από την εκδήλωση στη Βαλένθια όπου μίλησαν οι εκπρόσωποι της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης - ΕΣΕ (10/6/2010) δείτε σχετικά στην ιστοσελίδα της εφημερίδας της CGT
http://www.rojoynegro.info/2004/spip.php?article30768
……………………………………………………………………………………………………….
Το κείμενο που παρουσίασε η ΕΣΕ στα ισπανικά
GRECIA: Que los orígenes del saqueo se conviertan en la cuna de la revolución social
A. La crisis ha llamado a la puerta de Grecia. Los gobernantes y nuestros patrones nos piden que nos sacrifiquemos para sacar al país de esta difícil situación. Pero, ¿de qué crisis nos están hablando? Los trabajadores estamos en crisis desde hace muchos años, con salarios bajos, desempleo, terrorismo patronal en los lugares de trabajo, despidos, etc. Las empresas capitalistas durante años han sido rentables. Los capitalistas han ganado con nuestro trabajo y han atacado nuestros derechos. Ahora nos piden que hagamos sacrificios de nuevo porque hay crisis. Una vez más, nosotros somos los llamados a pagar, mientras que ellos continúan teniendo beneficios.
No vamos a pagar una crisis que no creamos nosotros. En las manifestaciones la gente grita "ladrones". Ellos han robado los fondos. Los partidos, los políticos, los capitalistas y los curas están sumidos en escándalos y en casos de enriquecimiento ilícito. Que paguen ellos
No aceptamos la excusa de la "economía nacional", la justificación de la "salvación de la patria". Dentro de cada nación hay dos naciones: los oprimidos y los opresores. Ningún sacrificio para la salvación de la “economía nacional”, ningún sacrificio para “la salvación de la patria”. Luchar sin dar un paso atrás por los derechos laborales.
B. La vinculación del país con el FMI y la firma del Memorando se han traducido en una serie de leyes antilaborales. Estas leyes imponen:
- Mayor flexibilidad en las relaciones laborales
- Restricción de los derechos de la juventud (como lo que quisieron pasar en 2006 en Francia con el contrato de primer empleo)
- La reducción de los salarios en el sector público y el ataque a los acuerdos de negociación colectiva en el sector privado
- Limitaciones en la indemnización por despido, y esto en una época de despidos masivos
- El aumento de la edad de jubilación y los recortes de las pensiones
- La misma edad de jubilación para hombres y mujeres, o sea aumento para las mujeres
- Limitaciones en el acceso a las prestaciones sanitarias para trabajadores y jubilados
- Privatizaciones (trenes, puertos, etc)
- Aumento del IVA (dos veces en dos meses) y de otros impuestos indirectos
- Reducción de los impuestos a las empresas
- Cambios en la estructura administrativa del país mediante el fortalecimiento de los gobiernos regionales debilitando municipios y comunidades.
- El traslado de competencias, como la financiación de escuelas, del gobierno central a los regionales, así como recortes de los gastos en educación
- Despido de todos los trabajadores temporales del sector público, sin que se produzca la contratación de personal fijo para sustituirlos. Esto, junto con el recorte de los fondos, tendrá como consecuencia el dramático deterioro de los servicios sociales (salud, educación, ayuda social, medio ambiente, etc).
Hay que señalar que todo esto se produce en un momento en el que se hacen despidos masivos, se intimida a los trabajadores para que acepten trabajar cuatro días con una reducción del 20% del salario y hay dramáticos aumentos en los precios de productos básicos, las tarifas de los servicios públicos y la gasolina.
Estos cambios radicales no son un simple empeoramiento de las condiciones de vida de los trabajadores. Es un empeoramiento enorme. Si esto continua así, en poco tiempo aparecerán fenómenos de empobrecimiento masivo y la pauperización. Tengamos en cuenta que en Grecia los salarios son más bajos que en el resto de Europa, que todo es más caro y que el "estado de bienestar" es muy débil.
Al mismo tiempo, estos cambios nos hacen retroceder 200 años respecto al valor de la fuerza de trabajo. La clase obrera se convertirá en una masa informe sin derechos, sin conquistas, fragmentada, fracturada y sin capacidad de respuesta y reivindicación. Eso será más doloroso para los más jóvenes, para quienes preparan un futuro sombrío.
C. Todo esto ha provocado una gran ira, una gran indignación. A pesar de la reticencia de los dirigentes sindicales del país, desde octubre comenzaron a convocarse huelgas a nivel nacional. Hasta ahora se han hecho seis huelgas generales. La burocracia sindical no quería la lucha, o quería solamente que se realizaran algunas huelgas para salvar su honra y sin perspectivas de victoria. En particular, la Confederación General de Trabajadores en el sector privado (GSEE) ha tenido un papel descaradamente traicionero, apoyando al gobierno. La Confederación General de Empleados Públicos (ADEDY) apoya las decisiones del gobierno de forma más camuflada y discreta.
Nota: En Grecia hay dos confederaciones generales, una de los trabajadores del sector privado y otro de los funcionarios públicos.
La burocracia sindical ha quedado en ridículo por esta actitud ante los empleados. El presidente de la GSEE no sale mucho por la calle, por las reprobaciones de la gente. Últimamente incluso evita aparecer en las concentraciones de trabajadores.
El momento culminante fue la huelga general del 5 de mayo. Cerraron fábricas, empresas, oficinas, tiendas, empresas públicas. Los trabajadores descubrieron el valor de una huelga general.
Nota: en Grecia son bastante frecuentes las huelgas generales. Por lo menos se convocan con más frecuencia que en España o en Francia. Pero no se preparan y no hay un esfuerzo real para que tengan éxito y participación total.
El 5 de mayo, 200 000 trabajadores salieron a las calles de Atenas, participaron en las manifestaciones de la huelga y se dirigieron hacia el Parlamento con muy “malas intenciones”. La gente estaba decidida a asediar e invadir el Parlamento para que no se aprobara el Memorando de la vinculación con el FMI. La gente gritaba "hay que quemar este prostíbulo” (refiriéndose al Parlamento) y no se retiraba a pesar de los fuertes ataques de la policía. En Grecia la policia es cada vez más salvaje. Es increíble la cantidad de productos químicos que usan contra los manifestantes, como si se tratara de una guerra química.
Lamentablemente, la muerte de tres trabajadores en un incendio provocado en una sucursal bancaria ha minado la moral de las personas que protestaban. Este suceso le dio al gobierno, los patrones, la policía y los medios de comunicación la oportunidad para atacar al movimiento obrero y callar la magnitud de la enorme huelga de ese día.
El incendio del banco MARFIN se puede comparar con el incendio del Scala en Barcelona en 1978.
La acción de los grupos de violencia indiscriminada que se autodenominan "anarquistas" y que consideran que la quintaesencia de la lucha social es romper escaparates y prender fuego a los edificios les vino como anillo al dedo a los enemigos del movimiento obrero. Estos grupos actúan sin tener en cuenta el movimiento, los objetivos y las perspectivas.
La perspectiva de la lucha es difícil porque la gente se siente frustrada al ver que las medidas se aprueban, las leyes se votan, etc. Pero seguimos. A pesar de los esfuerzos de los dirigentes sindicales por desinflar los ánimos habrá una nueva huelga general cuando se vote la nueva Ley de Seguridad Social.
D. Una nueva dinámica nace a través de esta lucha. Se está fortaleciendo el deseo de acción independiente de los sindicatos de base, para superar la parálisis y el papel traicionero de las Confederaciones Generales.
Nota: En Grecia no hay pluralismo sindical, tal como existe en España, Francia, Italia, etc Hay una confederación única. El marco jurídico no permite la existencia de más de un sindicato por sector. No hay sindicatos, federaciones y confederaciones diferentes en función de la percepción particular sobre el sindicalismo, la política específica y la filosofía de cada uno.
Hay bastantes sindicatos de base de diversas ramas, tanto del sector público como del privado, que se coordinan sin jerarquías, de forma horizontal. Han creado coordinadoras en varias ciudades y han realizado contactos y reuniones de coordinación a nivel nacional. Encontramos coordinadoras en muchas ciudades: 45 sindicatos en Atenas, 25 en Patras, 21 en Tesalónica, 8 en Ioannina, etc.
Estos centros de coordinación organizan la presencia masiva de los trabajadores en las concentraciones de las huelgas. Organizan la legítima defensa contra los ataques de la policía. Organizan la información en los lugares de trabajo y los barrios. No están exentos de defectos. Pero es un esfuerzo prometedor.
Hay que destacar que estas coordinadoras están convocando a todos los sindicatos de base, independientemente de su posición política. Es importante esto porque hay un polo dentro del movimiento sindical que critica a las dos Confederaciones pero es un polo controlado por el Partido Comunista (KKE). Nos referimos al Frente de Lucha de todos los Trabajadores (PAME). Es un conjunto de organizaciones sindicales que son controladas por el Partido comunista. Ningún sindicato puede participar en el frente PAME si no acepta las propuestas políticas del Partido Comunista y su política. El PAME no está interesado en promover la lucha común de todos los que quieren luchar. Tiene como objetivo aumentar la influencia del Partido Comunista. Esto es repulsivo para los trabajadores que quieren luchar. El PAME, a pesar de su capacidad de mostrar una dinámica, debido al mecanismo del Partido Comunista es incapaz de mejorar la situación del movimiento sindical.
En Grecia el partidismo en el movimiento sindical es la gran enfermedad. No hay una conciencia sindical y social independiente entre los trabajadores. Todo es deformado por la acción de los partidos. Hay trabajadores que piensan de esta manera: "No puedo hacer huelga porque esto perjudicaría a mi partido, que ahora está en el gobierno." Los sindicatos no tienen autonomía, se mueven sobre la base de los objetivos partidistas.
Todos los partidos quieren la manipulación de los sindicatos: los conservadores, el socialista, el comunista, las organizaciones de izquierda radical, la extrema izquierda, incluso los anarquistas que se ocupan del sindicalismo (aunque los anarquistas en Grecia no se ocupan mucho del sindicalismo), todos hacen sindicalismo en términos ideológicos, poniendo condiciones ideológicas a los trabajadores.
E. INTERNACIONALISMO - lucha común de los trabajadores en toda Europa.
Dicen que la crisis es un dominó. La tormenta de medidas contra los trabajadores se extenderá por toda Europa, en primer lugar por los países del sur de Europa.
Necesitamos una coordinación cada vez más amplia de los sindicatos combativos y luchas comunes contra estas políticas.
Creemos que una iniciativa importante es la coordinación a nivel europeo que comenzó después de la reunión en París en 10-11/4. ESE está trabajando para que los sindicatos griegos se unan a la coordinación. Hasta ahora, sólo el sindicato de trabajadores de librerías, papelerías y editoriales de Atenas se ha sumado. Creemos que habrá otras adhesiones de sindicatos de base.
En las huelga la gente gritaba dos consignas que indican la necesidad y el interés por la coordinación a nivel europeo.
"En Atenas, en Madrid y en Lisboa - todos a la calle, todos en la lucha "
"En Grecia, España, Portugal, el enemigo está en los bancos y en los ministerios."
F. La actividad de ESE.
ESE no es un sindicato. Es un pequeño colectivo de trabajadores que actúa como una tendencia en el movimiento sindical e impulsada por las ideas del sindicalismo libertario (anarcosindicalismo).
Tiene núcleos en 3 ciudades (Atenas, Salónica, Ioannina) y compañeros dispersos en otras 5 ciudades. Se trata de una fuerza muy pequeña, sobre todo jóvenes. Nuestra presencia en los sindicatos no es muy grande. Por una parte, esto se debe a que los compañeros trabajan en sectores de trabajo precario, donde no existen sindicatos. Por otra parte, todavía no hemos logrado hacer un trabajo sistemático para garantizar nuestra intervención en los sindicatos.
¿Cómo podemos tener resultados positivos y donde se verán?
Es imperativa la necesidad de que exista un sindicalismo independiente y combativo. Nosotros, como ESE, estamos tratando de promover algunas ideas.
- Los sindicatos deben defender los intereses de los trabajadores. No pueden ser sometidos ni manipulados por los patrones, ni por los Estados, ni por partidos.
Las demandas de los sindicatos deben corresponderse con las necesidades obreras y no con los intereses de los patrones. No podemos negociar cuánto vamos a perder. Tenemos que luchar para ganar, tenemos que exigir lo que nos pertenece. Nosotros producimos la riqueza social. LO QUEREMOS TODO Y LO QUEREMOS AHORA.
Los sindicatos son organizaciones amplias de la clase obrera y ésta debe tener el poder de decidir en primer lugar. Los partidos políticos, las organizaciones políticas, los grupos políticos son organizaciones "estrechas" de la clase trabajadora y deben estar al servicio de los sindicatos, y no al revés. Los sindicatos no deben funcionar como un lugar donde partidos políticos, organizaciones, grupos hagan propaganda tratando de imponer decisiones ya tomadas, manteniendo para ellos el poder de decisión.
El lema de ESE es: "Sindicalismo combativo y autoorganizado, no controlado ni por los partidos ni por la patronal".
- Los sindicatos deben tener características libertarias. No deben trabajar con las estructuras burocráticas y las jerarquías. No pueden reproducir en su funcionamiento interno los modelos de la sociedad capitalista de explotación. Los sindicatos son de los trabajadores y no de los líderes iluminados. Los obreros deciden cómo luchar y lo que pedimos. Las Asambleas Generales tienen la primera y última palabra. Los cargos deben existir sólo para la coordinación. No queremos directores en los sindicatos. Hay directores en la producción y luchamos por eliminarlos también allí.
- Los sindicatos deben ocuparse, además de las reivindicaciones económicas, de todas las preocupaciones sociales, políticas e ideológicas de los trabajadores. Deben intervenir con actos culturales, publicaciones, actividades deportivas, campañas sobre cuestiones generales (guerra, nacionalismo, xenofobia, sexismo, etc.), contra-información, la solidaridad internacionalista.
Especial mención merece lo de la ayuda mutua. En los tiempos difíciles que vienen (con el desempleo masivo y la miseria) será importante mantener y consolidar la colectividad (sindicatos, colectivos, barrios, etc) y los lazos colectivos. Una cuestión importante más allá de las reivindicaciones debe ser la solidaridad y el apoyo mutuo... El movimiento obrero, todos los movimientos sociales deben apoyar a la gente. Tratar de cubrir necesidades básicas, responder a la represión, que se intensificará cada vez más.
Veamos ahora la experiencia de Argentina y aprendamos de ella. Allí los movimientos han descubierto nuevas formas de acción, por ejemplo, bloqueos en las calles (piqueteros). Pero estos movimientos se vieron obligados, junto con las asambleas populares, a hacerse cargo de todo, por ejemplo poner cazuelas para dar de comer a la gente, organizar eventos para su entretenimiento y formar estructuras de intercambio de bienes y servicios (trueque), porque todo se había hundido en la miseria y se había derrumbado.
Lucha - Autoorganización - Solidaridad – Ayuda Mutua: estas son nuestras consignas
El grupo de ESE de Atenas ya ha creado un fondo de apoyo mutuo. Algo parecido están haciendo algunos sindicatos. En algunos barrios se intenta organizar mercados de intercambio gratuito de productos y en algunos lugares se han creado comedores colectivos.
Datos esperanzadores de este periodo:
- Consideramos que la coordinación de los sindicatos de base es un esfuerzo valioso y prometedor, donde nuestras ideas pueden ser cultivadas. Es un esfuerzo que si consigue estabilidad y continuidad, podrá abrir una nueva página en el movimiento sindical en Grecia.
- Para nosotros también es importante que se haya iniciado la creación de nuevos sectores donde trabajan muchos jóvenes, donde el trabajo es precario. Estos sectores son los de mensajería, el catering, la telefonía móvil, etc. Estos sindicatos están formados por personas jóvenes y tienen un aire de juventud en el funcionamiento y la acción. Se caracterizan por la democracia directa y un discurso y una práctica radicales.
- Además de las huelgas generales contra las nuevas leyes, muy importantes son las batallas que se dan en el lugar de trabajo, contra el despido, los caprichos de los jefes, los recortes de salarios y de derechos. Las batallas contra la persecución de activistas y de trabajadores combativos. Hemos tenido éxito pequeños pero significativos en este tipo de batallas. Despidos que fueron revocados, prohibiciones de sindicalismo que no pasaron. Empleados en lugares de trabajo que se unieron y con la ayuda de los sindicatos consiguieron sus demandas. Firma de convenios colectivos, a pesar de la negativa inicial de los patrones. Elemento clave para ganar estas batallas fue la solidaridad. La solidaridad de otros sectores. Estas batallas continuarán con la misma intensidad.
- Creación de una corriente de sindicalistas combativos, activistas del movimiento obrero. Estos combatientes no son anarcosindicalistas, sin embargo están muy cerca de nuestras ideas y nuestras prácticas (sindicalismo combativo, autoorganización, la solidaridad, acción independiente de los patronos, los partidos y los estados). Muchos de estos activistas tienen más experiencia que nosotros en el movimiento obrero. Con estos activistas queremos estar juntos y ganarlos con las ideas libertarias. No olvidemos que en Grecia no existe tradición anarcosindicalista.
Dentro de estos procesos y experimentos del movimiento pueden consolidarse las ideas del anarcosindicalismo, puede fortalecerse ESE (en números, en influencia etc.)
G. Para concluir, debería decirse algo que se oye muy poco, tanto en Grecia como en Europa...
Si antes estábamos a favor del derrumbe del capitalismo, cuando el capitalismo estaba creciendo, o cuando la crisis no era tan evidente y extrema, ahora queremos 100 veces más el derrocamiento del capitalismo, ahora que está quedando claro que no puede garantizar ni lo mínimo: un trabajo y un sueldo.
Nos presionan para recortar nuestras exigencias y limitar nuestras consignas en el nombre de la crisis. Nos presionan para olvidar las revueltas anticapitalistas y la revolución social y conformarnos con pequeñas demandas y pequeñas mejoras en esta pésima situación...
Nosotros gritamos aún más fuerte: "ABAJO el capitalismo – Abajo la Explotación – Viva LA REVOLUCIÓN SOCIAL "
UNΙÓN SINDICALISTA LIBERTARIA (ESE - Grecia)
………………………………………………………………………..
Εδώ μπορείτε να ακούσετε την εκδήλωση…. Η γνώση ισπανικών θεωρείτε απαραίτητη
http://www.rojoynegro.info/2004/spip.php?article30794
……………………………………………………………………………………………
εδώ δείτε το video που παρουσίασε η ΕΣΕ (με ισπανικούς υπότιτλους) για την κρίση και τις κινητοποιήσεις στην Ελλάδα
http://195.134.81.187/data/bring/ese-cgt/
http://195.134.81.187/data/bring/ese-cgt/GRECIA%20EL%20COMIENZO%20DEL%20SAQUEO.mp4
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Στο RADIO KLARA (εκπομπή Accio Directa 9 Ιούνη 2010, εκπομπή που κάνει η CGT κάθε Τετάρτη
4 μ.μ. – 6 μ.μ.): ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ και η ΕΚΠΟΜΠΗ
http://www.cgtpv.org/Audio-Accio-Directa-9-juny.html ……………………………………………………………………………………………………….
Το κείμενο που παρουσίασε η ΕΣΕ στα ισπανικά
GRECIA: Que los orígenes del saqueo se conviertan en la cuna de la revolución social
A. La crisis ha llamado a la puerta de Grecia. Los gobernantes y nuestros patrones nos piden que nos sacrifiquemos para sacar al país de esta difícil situación. Pero, ¿de qué crisis nos están hablando? Los trabajadores estamos en crisis desde hace muchos años, con salarios bajos, desempleo, terrorismo patronal en los lugares de trabajo, despidos, etc. Las empresas capitalistas durante años han sido rentables. Los capitalistas han ganado con nuestro trabajo y han atacado nuestros derechos. Ahora nos piden que hagamos sacrificios de nuevo porque hay crisis. Una vez más, nosotros somos los llamados a pagar, mientras que ellos continúan teniendo beneficios.
No vamos a pagar una crisis que no creamos nosotros. En las manifestaciones la gente grita "ladrones". Ellos han robado los fondos. Los partidos, los políticos, los capitalistas y los curas están sumidos en escándalos y en casos de enriquecimiento ilícito. Que paguen ellos
No aceptamos la excusa de la "economía nacional", la justificación de la "salvación de la patria". Dentro de cada nación hay dos naciones: los oprimidos y los opresores. Ningún sacrificio para la salvación de la “economía nacional”, ningún sacrificio para “la salvación de la patria”. Luchar sin dar un paso atrás por los derechos laborales.
B. La vinculación del país con el FMI y la firma del Memorando se han traducido en una serie de leyes antilaborales. Estas leyes imponen:
- Mayor flexibilidad en las relaciones laborales
- Restricción de los derechos de la juventud (como lo que quisieron pasar en 2006 en Francia con el contrato de primer empleo)
- La reducción de los salarios en el sector público y el ataque a los acuerdos de negociación colectiva en el sector privado
- Limitaciones en la indemnización por despido, y esto en una época de despidos masivos
- El aumento de la edad de jubilación y los recortes de las pensiones
- La misma edad de jubilación para hombres y mujeres, o sea aumento para las mujeres
- Limitaciones en el acceso a las prestaciones sanitarias para trabajadores y jubilados
- Privatizaciones (trenes, puertos, etc)
- Aumento del IVA (dos veces en dos meses) y de otros impuestos indirectos
- Reducción de los impuestos a las empresas
- Cambios en la estructura administrativa del país mediante el fortalecimiento de los gobiernos regionales debilitando municipios y comunidades.
- El traslado de competencias, como la financiación de escuelas, del gobierno central a los regionales, así como recortes de los gastos en educación
- Despido de todos los trabajadores temporales del sector público, sin que se produzca la contratación de personal fijo para sustituirlos. Esto, junto con el recorte de los fondos, tendrá como consecuencia el dramático deterioro de los servicios sociales (salud, educación, ayuda social, medio ambiente, etc).
Hay que señalar que todo esto se produce en un momento en el que se hacen despidos masivos, se intimida a los trabajadores para que acepten trabajar cuatro días con una reducción del 20% del salario y hay dramáticos aumentos en los precios de productos básicos, las tarifas de los servicios públicos y la gasolina.
Estos cambios radicales no son un simple empeoramiento de las condiciones de vida de los trabajadores. Es un empeoramiento enorme. Si esto continua así, en poco tiempo aparecerán fenómenos de empobrecimiento masivo y la pauperización. Tengamos en cuenta que en Grecia los salarios son más bajos que en el resto de Europa, que todo es más caro y que el "estado de bienestar" es muy débil.
Al mismo tiempo, estos cambios nos hacen retroceder 200 años respecto al valor de la fuerza de trabajo. La clase obrera se convertirá en una masa informe sin derechos, sin conquistas, fragmentada, fracturada y sin capacidad de respuesta y reivindicación. Eso será más doloroso para los más jóvenes, para quienes preparan un futuro sombrío.
C. Todo esto ha provocado una gran ira, una gran indignación. A pesar de la reticencia de los dirigentes sindicales del país, desde octubre comenzaron a convocarse huelgas a nivel nacional. Hasta ahora se han hecho seis huelgas generales. La burocracia sindical no quería la lucha, o quería solamente que se realizaran algunas huelgas para salvar su honra y sin perspectivas de victoria. En particular, la Confederación General de Trabajadores en el sector privado (GSEE) ha tenido un papel descaradamente traicionero, apoyando al gobierno. La Confederación General de Empleados Públicos (ADEDY) apoya las decisiones del gobierno de forma más camuflada y discreta.
Nota: En Grecia hay dos confederaciones generales, una de los trabajadores del sector privado y otro de los funcionarios públicos.
La burocracia sindical ha quedado en ridículo por esta actitud ante los empleados. El presidente de la GSEE no sale mucho por la calle, por las reprobaciones de la gente. Últimamente incluso evita aparecer en las concentraciones de trabajadores.
El momento culminante fue la huelga general del 5 de mayo. Cerraron fábricas, empresas, oficinas, tiendas, empresas públicas. Los trabajadores descubrieron el valor de una huelga general.
Nota: en Grecia son bastante frecuentes las huelgas generales. Por lo menos se convocan con más frecuencia que en España o en Francia. Pero no se preparan y no hay un esfuerzo real para que tengan éxito y participación total.
El 5 de mayo, 200 000 trabajadores salieron a las calles de Atenas, participaron en las manifestaciones de la huelga y se dirigieron hacia el Parlamento con muy “malas intenciones”. La gente estaba decidida a asediar e invadir el Parlamento para que no se aprobara el Memorando de la vinculación con el FMI. La gente gritaba "hay que quemar este prostíbulo” (refiriéndose al Parlamento) y no se retiraba a pesar de los fuertes ataques de la policía. En Grecia la policia es cada vez más salvaje. Es increíble la cantidad de productos químicos que usan contra los manifestantes, como si se tratara de una guerra química.
Lamentablemente, la muerte de tres trabajadores en un incendio provocado en una sucursal bancaria ha minado la moral de las personas que protestaban. Este suceso le dio al gobierno, los patrones, la policía y los medios de comunicación la oportunidad para atacar al movimiento obrero y callar la magnitud de la enorme huelga de ese día.
El incendio del banco MARFIN se puede comparar con el incendio del Scala en Barcelona en 1978.
La acción de los grupos de violencia indiscriminada que se autodenominan "anarquistas" y que consideran que la quintaesencia de la lucha social es romper escaparates y prender fuego a los edificios les vino como anillo al dedo a los enemigos del movimiento obrero. Estos grupos actúan sin tener en cuenta el movimiento, los objetivos y las perspectivas.
La perspectiva de la lucha es difícil porque la gente se siente frustrada al ver que las medidas se aprueban, las leyes se votan, etc. Pero seguimos. A pesar de los esfuerzos de los dirigentes sindicales por desinflar los ánimos habrá una nueva huelga general cuando se vote la nueva Ley de Seguridad Social.
D. Una nueva dinámica nace a través de esta lucha. Se está fortaleciendo el deseo de acción independiente de los sindicatos de base, para superar la parálisis y el papel traicionero de las Confederaciones Generales.
Nota: En Grecia no hay pluralismo sindical, tal como existe en España, Francia, Italia, etc Hay una confederación única. El marco jurídico no permite la existencia de más de un sindicato por sector. No hay sindicatos, federaciones y confederaciones diferentes en función de la percepción particular sobre el sindicalismo, la política específica y la filosofía de cada uno.
Hay bastantes sindicatos de base de diversas ramas, tanto del sector público como del privado, que se coordinan sin jerarquías, de forma horizontal. Han creado coordinadoras en varias ciudades y han realizado contactos y reuniones de coordinación a nivel nacional. Encontramos coordinadoras en muchas ciudades: 45 sindicatos en Atenas, 25 en Patras, 21 en Tesalónica, 8 en Ioannina, etc.
Estos centros de coordinación organizan la presencia masiva de los trabajadores en las concentraciones de las huelgas. Organizan la legítima defensa contra los ataques de la policía. Organizan la información en los lugares de trabajo y los barrios. No están exentos de defectos. Pero es un esfuerzo prometedor.
Hay que destacar que estas coordinadoras están convocando a todos los sindicatos de base, independientemente de su posición política. Es importante esto porque hay un polo dentro del movimiento sindical que critica a las dos Confederaciones pero es un polo controlado por el Partido Comunista (KKE). Nos referimos al Frente de Lucha de todos los Trabajadores (PAME). Es un conjunto de organizaciones sindicales que son controladas por el Partido comunista. Ningún sindicato puede participar en el frente PAME si no acepta las propuestas políticas del Partido Comunista y su política. El PAME no está interesado en promover la lucha común de todos los que quieren luchar. Tiene como objetivo aumentar la influencia del Partido Comunista. Esto es repulsivo para los trabajadores que quieren luchar. El PAME, a pesar de su capacidad de mostrar una dinámica, debido al mecanismo del Partido Comunista es incapaz de mejorar la situación del movimiento sindical.
En Grecia el partidismo en el movimiento sindical es la gran enfermedad. No hay una conciencia sindical y social independiente entre los trabajadores. Todo es deformado por la acción de los partidos. Hay trabajadores que piensan de esta manera: "No puedo hacer huelga porque esto perjudicaría a mi partido, que ahora está en el gobierno." Los sindicatos no tienen autonomía, se mueven sobre la base de los objetivos partidistas.
Todos los partidos quieren la manipulación de los sindicatos: los conservadores, el socialista, el comunista, las organizaciones de izquierda radical, la extrema izquierda, incluso los anarquistas que se ocupan del sindicalismo (aunque los anarquistas en Grecia no se ocupan mucho del sindicalismo), todos hacen sindicalismo en términos ideológicos, poniendo condiciones ideológicas a los trabajadores.
E. INTERNACIONALISMO - lucha común de los trabajadores en toda Europa.
Dicen que la crisis es un dominó. La tormenta de medidas contra los trabajadores se extenderá por toda Europa, en primer lugar por los países del sur de Europa.
Necesitamos una coordinación cada vez más amplia de los sindicatos combativos y luchas comunes contra estas políticas.
Creemos que una iniciativa importante es la coordinación a nivel europeo que comenzó después de la reunión en París en 10-11/4. ESE está trabajando para que los sindicatos griegos se unan a la coordinación. Hasta ahora, sólo el sindicato de trabajadores de librerías, papelerías y editoriales de Atenas se ha sumado. Creemos que habrá otras adhesiones de sindicatos de base.
En las huelga la gente gritaba dos consignas que indican la necesidad y el interés por la coordinación a nivel europeo.
"En Atenas, en Madrid y en Lisboa - todos a la calle, todos en la lucha "
"En Grecia, España, Portugal, el enemigo está en los bancos y en los ministerios."
F. La actividad de ESE.
ESE no es un sindicato. Es un pequeño colectivo de trabajadores que actúa como una tendencia en el movimiento sindical e impulsada por las ideas del sindicalismo libertario (anarcosindicalismo).
Tiene núcleos en 3 ciudades (Atenas, Salónica, Ioannina) y compañeros dispersos en otras 5 ciudades. Se trata de una fuerza muy pequeña, sobre todo jóvenes. Nuestra presencia en los sindicatos no es muy grande. Por una parte, esto se debe a que los compañeros trabajan en sectores de trabajo precario, donde no existen sindicatos. Por otra parte, todavía no hemos logrado hacer un trabajo sistemático para garantizar nuestra intervención en los sindicatos.
¿Cómo podemos tener resultados positivos y donde se verán?
Es imperativa la necesidad de que exista un sindicalismo independiente y combativo. Nosotros, como ESE, estamos tratando de promover algunas ideas.
- Los sindicatos deben defender los intereses de los trabajadores. No pueden ser sometidos ni manipulados por los patrones, ni por los Estados, ni por partidos.
Las demandas de los sindicatos deben corresponderse con las necesidades obreras y no con los intereses de los patrones. No podemos negociar cuánto vamos a perder. Tenemos que luchar para ganar, tenemos que exigir lo que nos pertenece. Nosotros producimos la riqueza social. LO QUEREMOS TODO Y LO QUEREMOS AHORA.
Los sindicatos son organizaciones amplias de la clase obrera y ésta debe tener el poder de decidir en primer lugar. Los partidos políticos, las organizaciones políticas, los grupos políticos son organizaciones "estrechas" de la clase trabajadora y deben estar al servicio de los sindicatos, y no al revés. Los sindicatos no deben funcionar como un lugar donde partidos políticos, organizaciones, grupos hagan propaganda tratando de imponer decisiones ya tomadas, manteniendo para ellos el poder de decisión.
El lema de ESE es: "Sindicalismo combativo y autoorganizado, no controlado ni por los partidos ni por la patronal".
- Los sindicatos deben tener características libertarias. No deben trabajar con las estructuras burocráticas y las jerarquías. No pueden reproducir en su funcionamiento interno los modelos de la sociedad capitalista de explotación. Los sindicatos son de los trabajadores y no de los líderes iluminados. Los obreros deciden cómo luchar y lo que pedimos. Las Asambleas Generales tienen la primera y última palabra. Los cargos deben existir sólo para la coordinación. No queremos directores en los sindicatos. Hay directores en la producción y luchamos por eliminarlos también allí.
- Los sindicatos deben ocuparse, además de las reivindicaciones económicas, de todas las preocupaciones sociales, políticas e ideológicas de los trabajadores. Deben intervenir con actos culturales, publicaciones, actividades deportivas, campañas sobre cuestiones generales (guerra, nacionalismo, xenofobia, sexismo, etc.), contra-información, la solidaridad internacionalista.
Especial mención merece lo de la ayuda mutua. En los tiempos difíciles que vienen (con el desempleo masivo y la miseria) será importante mantener y consolidar la colectividad (sindicatos, colectivos, barrios, etc) y los lazos colectivos. Una cuestión importante más allá de las reivindicaciones debe ser la solidaridad y el apoyo mutuo... El movimiento obrero, todos los movimientos sociales deben apoyar a la gente. Tratar de cubrir necesidades básicas, responder a la represión, que se intensificará cada vez más.
Veamos ahora la experiencia de Argentina y aprendamos de ella. Allí los movimientos han descubierto nuevas formas de acción, por ejemplo, bloqueos en las calles (piqueteros). Pero estos movimientos se vieron obligados, junto con las asambleas populares, a hacerse cargo de todo, por ejemplo poner cazuelas para dar de comer a la gente, organizar eventos para su entretenimiento y formar estructuras de intercambio de bienes y servicios (trueque), porque todo se había hundido en la miseria y se había derrumbado.
Lucha - Autoorganización - Solidaridad – Ayuda Mutua: estas son nuestras consignas
El grupo de ESE de Atenas ya ha creado un fondo de apoyo mutuo. Algo parecido están haciendo algunos sindicatos. En algunos barrios se intenta organizar mercados de intercambio gratuito de productos y en algunos lugares se han creado comedores colectivos.
Datos esperanzadores de este periodo:
- Consideramos que la coordinación de los sindicatos de base es un esfuerzo valioso y prometedor, donde nuestras ideas pueden ser cultivadas. Es un esfuerzo que si consigue estabilidad y continuidad, podrá abrir una nueva página en el movimiento sindical en Grecia.
- Para nosotros también es importante que se haya iniciado la creación de nuevos sectores donde trabajan muchos jóvenes, donde el trabajo es precario. Estos sectores son los de mensajería, el catering, la telefonía móvil, etc. Estos sindicatos están formados por personas jóvenes y tienen un aire de juventud en el funcionamiento y la acción. Se caracterizan por la democracia directa y un discurso y una práctica radicales.
- Además de las huelgas generales contra las nuevas leyes, muy importantes son las batallas que se dan en el lugar de trabajo, contra el despido, los caprichos de los jefes, los recortes de salarios y de derechos. Las batallas contra la persecución de activistas y de trabajadores combativos. Hemos tenido éxito pequeños pero significativos en este tipo de batallas. Despidos que fueron revocados, prohibiciones de sindicalismo que no pasaron. Empleados en lugares de trabajo que se unieron y con la ayuda de los sindicatos consiguieron sus demandas. Firma de convenios colectivos, a pesar de la negativa inicial de los patrones. Elemento clave para ganar estas batallas fue la solidaridad. La solidaridad de otros sectores. Estas batallas continuarán con la misma intensidad.
- Creación de una corriente de sindicalistas combativos, activistas del movimiento obrero. Estos combatientes no son anarcosindicalistas, sin embargo están muy cerca de nuestras ideas y nuestras prácticas (sindicalismo combativo, autoorganización, la solidaridad, acción independiente de los patronos, los partidos y los estados). Muchos de estos activistas tienen más experiencia que nosotros en el movimiento obrero. Con estos activistas queremos estar juntos y ganarlos con las ideas libertarias. No olvidemos que en Grecia no existe tradición anarcosindicalista.
Dentro de estos procesos y experimentos del movimiento pueden consolidarse las ideas del anarcosindicalismo, puede fortalecerse ESE (en números, en influencia etc.)
G. Para concluir, debería decirse algo que se oye muy poco, tanto en Grecia como en Europa...
Si antes estábamos a favor del derrumbe del capitalismo, cuando el capitalismo estaba creciendo, o cuando la crisis no era tan evidente y extrema, ahora queremos 100 veces más el derrocamiento del capitalismo, ahora que está quedando claro que no puede garantizar ni lo mínimo: un trabajo y un sueldo.
Nos presionan para recortar nuestras exigencias y limitar nuestras consignas en el nombre de la crisis. Nos presionan para olvidar las revueltas anticapitalistas y la revolución social y conformarnos con pequeñas demandas y pequeñas mejoras en esta pésima situación...
Nosotros gritamos aún más fuerte: "ABAJO el capitalismo – Abajo la Explotación – Viva LA REVOLUCIÓN SOCIAL "
UNΙÓN SINDICALISTA LIBERTARIA (ESE - Grecia)
………………………………………………………………………..
Εδώ μπορείτε να ακούσετε την εκδήλωση…. Η γνώση ισπανικών θεωρείτε απαραίτητη
http://www.rojoynegro.info/2004/spip.php?article30794
……………………………………………………………………………………………
εδώ δείτε το video που παρουσίασε η ΕΣΕ (με ισπανικούς υπότιτλους) για την κρίση και τις κινητοποιήσεις στην Ελλάδα
http://195.134.81.187/data/bring/ese-cgt/
http://195.134.81.187/data/bring/ese-cgt/GRECIA%20EL%20COMIENZO%20DEL%20SAQUEO.mp4
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Στο RADIO KLARA (εκπομπή Accio Directa 9 Ιούνη 2010, εκπομπή που κάνει η CGT κάθε Τετάρτη
4 μ.μ. – 6 μ.μ.): ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ και η ΕΚΠΟΜΠΗ
http://www.cgtpv.org/Audio-Accio-Directa-9-juny.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου