Το Σαββάτο 19-6-2010 πραγματοποιήθηκε στον κοινωνικό χώρο La Tabacalera στην Μαδρίτη εκδήλωση για την οικονομική κρίση και την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκτός από τους συντρόφους/ ίσσες από την Ελλάδα στην εκδήλωση έκανε εισήγηση ο Jose Luis Carretero από μια ομάδα οικονομολόγων που ασχολείται με τα θέματα τις κρίσης και τις επισφάλειας της εργασίας. Την εκδήλωση παρακολούθησαν 70 άτομα.
Παραθέτουμε την εισήγηση που έγινε για την κατάσταση στην Ελλάδα
Σύντροφοι και συντρόφισσες είμαι σίγουρος ότι τους τελευταίους μήνες θα έχετε ακούσει πολλά από τα επίσημα ΜΜΕ για την Ελλάδα. Τα πιο πολλά από αυτά θα ταυτίζονται με την επίσημη καπιταλιστική ρητορική ότι πρόκειται για μια χώρα που σέρνει τον χορό της καταστροφής των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου (και όχι μόνο), των λεγόμενων PΙIGS.
Όμως καμία φορά είναι καλό να ακούμε και να διαβάζουμε τα αστικά ΜΜΕ γιατί μέσα από τους τόνους προπαγάνδας του συστήματος ανακαλύπτεις (στα ψιλά πάντα βέβαια) τις πραγματικές διαθέσεις των καπιταλιστών και αυτών που κυβερνάνε με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Πριν από δυο βδομάδες περίπου η Γερμανική οικονομική εφημερίδα «Χάντελσμπαλτ» έγραφε: «όχι από την Γερμανία, αλλά από την Ελλάδα μπορούν να μάθουν οι Ευρωπαίοι πως γίνεται η εξυγίανση των δημοσιονομικών μιας χώρας. Η κυβέρνηση στην Αθήνα δείχνει πραγματικό θάρρος. Έχει το κουράγιο να δώσει το τελικό χτύπημα σε αναποτελεσματικές δομές και παράλληλα να επιβάλει επίπονες μεταρρυθμίσεις, ακόμα και στην εκλογική της πελατεία. Κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι κάνει ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός της Ανγκελα Μέργκελ».
Ξαφνικά η Ελλάδα, το μαύρο πρόβατο της ζώνης του ευρώ, η χώρα πρωταθλήτρια της διαφθοράς, το πιο σπάταλο κράτος, με τους πιο «τεμπέληδες εργαζόμενους», γίνεται το κράτος υπόδειγμα και η κυβέρνηση της η πιο γενναία της Ευρώπης. Και όχι άδικα γιατί αυτή την στιγμή η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στην αιχμή της επίθεσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου απέναντι στους εργαζομένους και τους λαούς όλης της Ευρώπης.
Μέτρα σαν και αυτά που με την δικαιολογία του μνημονίου με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ πέρασε η Ελληνική κυβέρνηση βλέπουμε να γενικεύονται σε όλη την Ευρώπη.
Δεν πρόκειται απλά για μια σαρωτική επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, αλλά για μια ισοπέδωση των λαϊκών στρωμάτων που αφορά όλες τις πτυχές της ζωής τους. Πρόκειται για μιας τέτοιου βαθμού έντασης επίθεση στις ζωές μας που όσο και εάν κουβεντιάζουμε γι’ αυτό ή αντιστεκόμαστε για να μην περάσει αυτή η επίθεση, στην πραγματικότητα, ακόμα και τώρα ούτε και εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει στην πραγματικότητα το μέγεθος της.
Λίγα λόγια για την ελληνική πραγματικότητα
Αυτή την στιγμή η κρίση διαπερνάει και μεταβάλει όλο το φάσμα των κοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Η αξιοπιστία του επίσημου πολιτικού κόσμου είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου ρίχνει τις ευθύνες για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα στα δυο μεγάλα κόμματα: ΠΑΣΟΚ (σοσιαλδημοκρατία) και ΝΔ (συντηρητικό κόμμα)- το 66% των ερωτηθέντων στα τελευταία γκάλοπ πιστεύει ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση, έναντι του 28% τον Οκτώβριο του ‘09, χωρίς όμως αυτή η αμφισβήτηση να βρίσκει διέξοδο στα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, είτε της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ- συμμαχία διάφορων αριστερών κομμάτων) είτε της άκρας δεξιάς (ΛΑΟΣ)- η αποχή και η αντικομματική ψήφος αποδοκιμασίας έχει εκτιναχθεί στο 34,5%, από 8,5% που ήταν τον Οκτώβριο του 2009.
Αυτή η αμφισβήτηση οδηγεί σε φυγόκεντρες τάσεις στα πολιτικά κόμματα, ώστε εάν πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να υπάρχουν εναλλακτικά σχήματα που θα βοηθήσουν στην συγκρότηση νέων κυβερνήσεων (ίσως πολυκομματικού χαρακτήρα, κάτι ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα). Έτσι έχουμε: Τριγμούς στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Ανεξαρτητοποίηση του νο2 της ΝΔ με σκοπό να φτιαχτεί ένα καθαρά νεοφιλελεύθερο κόμμα. Διάσπαση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ με το δεξιό κομμάτι του να φλερτάρει με το κόμμα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ, ενώ ταυτόχρονα η ηγεσία του πιέζεται από έντονες διεργασίες που γίνονται στα αριστερά του, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν κάποιες από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με άλλες οργανώσεις τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σ’ ένα νέο εκλογικό μόρφωμα. Ενώ το ακροδεξιό ΛΑΟΣ προσπαθεί να εξισορροπήσει ανάμεσα στην ρατσιστική ρητορεία και την προβολή του ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη, έτοιμη να στηρίξει τις επιλογές του κεφαλαίου, «χωρίς ακροδεξιές ακρότητες» και να συμβάλει σε μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Η κρίση δεν αφήνει απέξω ούτε και το μονολιθικό σταλινικό ΚΚΕ, έχουμε τους τελευταίους μήνες ένα κλίμα δυσαρέσκειας σε κομμάτια της βάσης του, στο οποίο η ηγεσία των επαγγελματικών στελεχών απαντάει με διαγραφές.
Η συνδικαλιστική γεωγραφία της Ελλάδας είναι αρκετά διαφορετική από της υπόλοιπης Ευρώπης. Στην Ελλάδα υπάρχουν δυο συνομοσπονδίες, μια στον ιδιωτικό τομέα ΓΣΕΕ και μια στους δημόσιους υπαλλήλους ΑΔΕΔΥ, μέσα στις οποίες δραστηριοποιούνται όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Σ’ αυτές την ηγεμονία την έχει η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα η ΓΣΕΕ έχει σοβαρή δύναμη μόνο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (κοινωφελείς επιχειρήσεις ΔΕΗ ΟΤΕ κλπ) ενώ η συνδικαλιστική πυκνότητα στον πραγματικά ιδιωτικό τομέα είναι πολύ μικρή. Πρόκειται για συνδικαλιστικά μορφώματα τελείως ξεπουλημένα που προωθούνε τον κυβερνητικό, κομματικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που στηρίζονται στην οικονομική εξάρτηση από το κράτος, την διαφθορά και την εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων μερίδων των εργαζομένων στο δημόσιο. Δεν έχουν καμία πραγματική επαφή με τους εργαζόμενους πέρα από τις πελατειακές σχέσεις και κινητοποιούνται μονάχα από το φόβο να μην τους ξεπεράσει η βάση των εργαζομένων. Το ΚΚΕ ενώ δεν έχει αποχωρήσει από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ έχει συγκροτήσει με τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που ελέγχει το ΠΑΜΕ που δεν είναι ανεξάρτητή ομοσπονδία, αλλά ένα μέτωπο τον συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΚΚΕ. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είναι συγκεντρωμένες κυρίως στους οικοδόμους, στην βιομηχανία μετάλλου, την κλωστοϋφαντουργία, στους ναυτεργάτες, τον τουρισμό, τους αγρότες κλπ.
Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια σειρά μαχητικών σωματείων βάσης κυρίως από αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Τα σωματεία αυτά αναφέρονται κυρίως στα επισφαλή κομμάτια του ιδιωτικού τομέα όπως: στους κούριερ, τους σερβιτόρους, τους εργαζόμενους στα τηλεφωνικά κέντρα, στους βιβλιουπάλληλους, στους καθηγητές στα φροντιστήρια, της μισθωτούς τεχνικούς κλπ. Τα σωματεία αυτά έχουν ως χαρακτηριστικά τους την μαχητική άμεση δράση, την αντιεραρχική δομή και μια έντονη αντικαπιταλιστική πολιτικοποίηση σε αντίθεση με την κομματικοποίηση των γραφειοκρατικών συνδικάτων. Είναι αρκετά μικρά συνδικάτα, θα έλεγα κανείς ότι είναι προπλάσματα συνδικάτων, αλλά έχουν πολύ σοβαρές επιτυχίες στην δράση τους. Δίνουν την μάχη ενάντια στις απολύσεις, για την υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ και για την κατάκτηση επιμέρους δικαιωμάτων όπως επιδόματα σε διάφορες ειδικότητες κλπ. Η δύναμη τους είναι ότι στις κινητοποιήσεις τους ενάντια στα αφεντικά, στις οποίες το κύριο όπλο εκτός από την απεργία είναι και το μποϊκοτάζ, καταφέρνουν να κινητοποιήσουν μεγάλο κομμάτι αλληλέγγυων αγωνιστών από το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει σχετικά αξιόλογες δυνάμεις στους εκπαιδευτικούς, τους νοσοκομειακούς γιατρούς και στους ΟΤΑ, στο ΥΠ.ΠΟ.Τ. κλπ
Έχει όμως μεγάλη σημασία να δούμε τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την υπόλοιπή Ευρώπη. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ένα πραγματικό κοινωνικό κράτος, από την νοσοκομειακή περίθαλψη μέχρι την εκπαίδευση οι άνθρωποι ήταν αναγκασμένοι να συμπληρώνουν τις κρατικές παροχές προσφεύγοντας είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε δωροδοκώντας κρατικούς υπαλλήλους. Οι μισθοί και οι συντάξεις είναι στα χαμηλότερα επίπεδα τις ΟΝΕ, ενώ η ακρίβεια είναι πολύ μεγαλύτερη. Χαρακτηριστικά στην Γερμανία μπορεί να βρει κάποιος ελληνικά προϊόντα πιο φτηνά από ότι στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ο παράδεισος τον μεσαζόντων: οι παραγωγοί πουλάνε το ελαιόλαδο 2,10 ευρώ και στον καταναλωτή φτάνει 8 ευρώ, οι παραγωγοί πουλάνε το κιλό το γάλα στις βιομηχανίες 0,40 λεπτά και φτάνει στον καταναλωτή 1,5 ευρώ κλπ. Ως αντιστάθμισμά σε αυτή την κατάσταση υπάρχει στην Ελλάδα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό μικροιδιοκτησίας (πχ η ιδιοκατοίκηση αγγίζει το 80% ), αλλά και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων. Στον αγροτικό τομέα είναι τα τελευταία 15 με 20 χρόνια που το ποσοστό των αγροτών μειώθηκε από το 20% του πληθυσμού στο 8% (δεν υπολογίζουμε σε αυτό τους μετανάστες εργάτες γης). Η ύπαρξη αυτής της εκτεταμένης μικροιδιοκτησίας μαζί με τον ισχυρό ρόλο που παίζουν τα οικογενειακά δίκτυα στην Ελλάδα (με όλα τα προβλήματα συντηρητισμού και αναπαράγουν) έχουν βοηθήσει καθοριστικά στον να μην έχουμε ακόμα στην Ελλάδα φαινόμενα εξαθλίωσης και κοινωνικής κατάρρευσης.
Η Ελλάδα βρέθηκε στην δίνη της κρίσης, πριν καλά καλά καταλάβει πως χάθηκε το «εθνικό θαύμα του εκσυγχρονισμού», των ολυμπιακών αγώνων και της δυνατής Ελλάδας: ευρώ, άνοδος χρηματιστήριου, τζογάρισμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων εύκολο δανικό χρήμα από τις τράπεζες, έργα βιτρίνας, ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, εκτίναξη του κατασκευαστικού τομέα μέσω τις άγριας εκμετάλλευσης δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, αποβιομηχάνιση και διάλυση της αγροτικής παραγωγής και μονοδιάστατη στροφή της οικονομίας στον τουρισμό και τις υπηρεσίες.
Το «όνειρο» ήταν εφιάλτης και ξυπνήσαμε λουσμένοι στον ιδρώτα.
Θα ήταν όμως άδικο να μην αναφερθούμε και την άλλη πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας αυτή των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων, αυτή που νέου ριζοσπαστισμού, που φυσικά αναπτύσσεται μέσα σε συνθήκες πόλωσης και συγκρότησης από την άλλη ενός συντηρητικού, εθνικιστικού και ρατσιστικού πόλου μέσα στην κοινωνία.
Τη τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα είχαμε μια σειρά έντονων κοινωνικών αγώνων, των οποίων ο περσινός Δεκέμβρης υπήρξε η πιο θεαματική και συγκρουσιακή στιγμή.
Από το μεγάλο φοιτητικό κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέχρι τους δεκάδες τοπικούς αγώνες για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος.
Από τους αγώνες ενάντια στις απολύσεις και τις υπενοικιάσεις των εργαζομένων, μέχρι τους αγώνες των μεταναστών εργατών όπως πρόσφατά την πολυήμερη απεργία των Αιγύπτιων αλιεργατών στην Θεσσαλονίκη.
Από τον πολλαπλασιασμό των ορατών σημείων του Αντικαπιταλιστικού Χώρου, κυρίως του Αναρχικού: (αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, καταλήψεις κλπ), έως την δημιουργία όλο και πιο πολλών Επιτροπών Αγώνα σε γειτονιές και πόλεις.
Από το κίνημα των κρατουμένων στις φυλακές, έως τους πρόσφυγές που σηκώνουν τη φωνή και τη γροθιά τους στην Πάτρα, την Πέτρου Ράλλη και τον Αγ Παντελεήμονα.
Αναδύονται στο δημόσιο κοινωνικό χώρο νέοι αγώνες με νέα υποκείμενα, περιεχόμενα και μορφές συγκρότησης.
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενο στον λαό ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί την κρίση του είχε φανεί ήδη στον ορίζοντα χωρίς να θίξει τα λαϊκά συμφέροντα: «τα λεφτά υπάρχουν» έλεγε τότε ο Παπανδρέου…
Αυτή την στιγμή η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει κανένα σχέδιο πέρα από: εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους, την κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και εισοδημάτων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Τα μέτρα που έχει πάρει ουσιαστικά θα αυξήσουν το χρέος από το 115% του ΑΕΠ που είναι σήμερα, στο 150-160% τα επόμενα χρόνια.
Η ανεργία αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, ήδη τον Φεβρουάριο είχε φτάσει το 12,1% (9,1% ήταν το Φεβρουάριο του ’09) και η προβλέψεις λένε ότι μπορεί να φτάσει και το 21%.
Ενώ η οικονομική ύφεση σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις θα φτάσει μέσα στο 2010 το 4%. Στην πραγματικότητα θα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Για να μην πτωχεύσει η οικονομία θα πτωχεύσει η κοινωνία
Αυτό αποφάσισαν η ελληνική κυβέρνηση, η Ε.Ε. το ΔΝΤ και οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές. Το «ελληνικό πείραμα» αποτελεί συνταγή για όλη την Ευρώπη.
Η συνταγή έχει τα εξής υλικά: Μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στο δημόσιο και των συνταξιούχων. Δραματική περικοπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων (αύξηση του ελάχιστού ορίου ηλικίας στα 65, 40 χρόνια εργασίας για να πάρει κάποιος πλήρη σύνταξη, μείωση των συντάξεών έως και 50%). Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Κατάργηση των ΣΣΕ και μείωση της διαπραγματευτικής ισχύς των συνδικάτων. Μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης κατά 50%. Καθιέρωση μισθού για τους νέους κάτω των 25 ετών στο 80-70% του κατώτερου μισθού.
Ξεπούλημα του δημόσιου τομέα και των υποδομών της χώρας: λιμάνια, τρένα, ΔΕΗ, εταιρίες ύδρευσης, αυτοκινητόδρομοι κλπ.
Διάλυση της κοινωνικής πρόνοιας (αυτή την στιγμή στα δημόσια νοσοκομεία, δεν υπάρχουν στοιχειώδη ιατροφαρμακευτικά υλικά για να λειτουργήσουν με ασφάλεια για τους ασθενείς, επειδή το κράτος δεν πληρώνει τα χρέη προς τους προμηθευτές ).
Συμπίεση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Η ύφεση έχει χτυπήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το λιανικό εμπόριο με εκατοντάδες μικρομάγαζα να κλείνουν καθημερινά σε όλη τη χώρα. Τα νέα φορολογικά μέτρα πλήττουν κατά κύριο λόγο τα λαϊκά και μικρομεσαία στρώματα και την μικροϊδιοκτησία, αφήνοντας ανέπαφή την μεγάλη ακίνητη περιουσία και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ενώ ταυτόχρονα πολύς κόσμος χάνοντας τις δουλειές του δεν θα μπορεί να αποπληρώσει τα στεγαστικά δάνεια και θα αρχίσει να χάνει τα σπίτια του.
Η κύρια μορφή που ως τώρα εκφράστηκε η οργή του κόσμου απέναντι στα μέτρα ήταν οι γενικές απεργίες που οργανώθηκαν από τα συνδικάτα και οι οποίες ξεπέρασαν κατά πολύ την συνήθη συμμετοχή σε αυτές. Από την αρχή του χρόνου είχαμε 4 γενικές απεργίες, οι οποίες χαρακτηρίζονταν από την μαζικότητα αλλά και την συγκρουσιακή διάθεση του κόσμου. Στις συγκρούσεις με τους μπάτσους δεν πήραν μέρος μονάχα τα πολιτικά αντικαπιταλιστικά κομμάτια, αλλά και απλός κόσμος. Η οργή ήταν τέτοια που στην πρώτη από αυτές ο πρόεδρος τις ΓΣΕΕ προπηλακιστικέ από τον εξαγριωμένο κόσμο. Ενώ στην πιο μαζική που έγινε στις 5 Μάιου (μόνο στην Αθήνα κατέβηκαν στον δρόμο 250.000), απλός κόσμος αυθόρμητα προσπάθησε να μπει στην βουλή. Το τραγικό συμβάν του φόνου των τριών εργαζόμενων την ίδια μέρα από πυρκαγιά σε τράπεζα την ώρα της απεργίας αποτέλεσε έναν παράγοντα αναχαίτισης του πρώτου γύρου ενάντια στα μέτρα.
Πέρα από τις γενικές απεργίες είχαμε αρκετές απογευματινές διαδηλώσεις, οι οποίες όμως γρήγορα εκφυλίστηκαν και απομαζικοποιήθηκαν. Αλλά και επί μέρους εργατικές κινητοποιήσεις, που δεν είχαν άμεση σχέση με την κρίση αλλά έδειχναν μια γενικότερη διάθεση για αγώνα και του ρόλου που διαδραματίζουν τα πρωτοβάθμια σωματεία απέναντι στα γραφειοκρατικά συνδικάτα ( κατάληψη της ΝΕΤ από τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, αγώνες ενάντια στις απολύσεις σε via vai- banqurt, κλπ)
Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ότι αυθόρμητα ο κόσμος γιουχάρει τους πολιτικούς στο δρόμο, είτε αυτής είτε της προηγούμενης κυβέρνησης και αυτό δείχνει την απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
Αυτή την στιγμή, πέρα από την μάχη του ασφαλιστικού και των αλλαγών στο εργασιακό που έχουμε άμεσα μπροστά μας αυτή τη βδομάδα, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για το πως θα αντιμετωπίσουμε όλη αυτή την ριζική ανατροπή των ζωών μας, που βλέπουμε να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα. Γιατί εκτός από την αντίσταση στα μέτρα και τις πολιτικές των από πάνω, πρέπει να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα καθημερινά προβλήματα που θα δημιουργηθούν.
Έτσι σε μια σειρά κόσμου που κινητοποιείται είτε στον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό ελευθεριακό χώρο μέχρι και τις παρυφές τις επίσημης αριστεράς, είτε στα κοινωνικά κινήματα (κυρίως στα κινήματα πόλης) κουβεντιάζεται τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Τον τελευταίο μήνα έχουν γίνει πολλές δημόσιες εκδηλώσεις σε πλατιές σε γειτονίες και πόλεις γύρο από αυτά τα ζητήματα καθώς και γύρω από την ενημέρωση για το ρόλο του ΔΝΤ στις χώρες από τις οποίες πέρασε. Δειλά, δειλά έχουν αρχίσει να γίνονται και κάποιες συνελεύσεις σε γειτονίες αλλά επέχουμε πολύ ακόμα από το να πούμε ότι αυτό έχει πάρει το χαραχτήρα κινήματος.
Η προσωπική μου αίσθηση σε σχέση με όλα αυτά είναι πως στρέφουμε το βλέμμα μας προς τις αγωνιστικές εμπειρίες της Λατινικής Αμερικής, όπως το Αργρεντινάζο, οι Ζαπατίστας, οι ακτήμονες της Βραζιλίας.
Εκτός από τον αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων καθώς και των δημόσιων αγαθών, πρέπει να προσπαθήσουμε να αυτοοργανώσουμε τις ζωές μας. Η αντίσταση πρέπει να είναι από τα κάτω, συλλογική, αυτοοργανωμένη, αμεσοδημοκρατική και με άμεση δράση. Ιδέες έχουν ακουστεί πολλές και από απλούς ανθρώπους: να σπάμε τους πλειστηριασμούς των σπιτιών που βγαίνουν στο σφυρί, να επανασυνδέουμε το ρεύμα ή το νερό όταν το κόβουν, για συλλογικές κουζίνες, για άμεση διασύνδεση παραγωγών καταναλωτών με παράκαμψη των μεσαζόντων κλπ.
Για να πάω τη σκέψη μου όμως λίγο παραπέρα, θέλω να σας πω ότι δεν πρέπει να επιδιώξουμε απλά να γυρίσουμε στην εποχή της καταναλωτικής «αφθονίας» των πιστωτικών καρτών και των καταναλωτικών δανείων. Πρέπει να αμφισβητήσουμε το συνολικό καπιταλιστικό μοντέλο και να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα που καταστρέφει τις ανθρώπινες ζωές και την φύση. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να παράγουμε όχι εμπορεύματα, αλλά αγαθά, όχι με κριτήριο το κέρδος αλλά τις ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων. Να αποδεσμευτούμε από την σκλαβιά της μεγέθυνσης της ανάπτυξης και των οικονομικών δεικτών και να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας από τα δεσμά του κεφαλαίου.
Να κάνουμε την κρίση, κρίση του καπιταλισμού
ΠΗΓΗ: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1185833
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου