Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Για τους νεκρούς της Marfin

Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους πληθυσμούς· (…) και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική· και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη.» (…)




«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε»



Ερρίκο Μαλατέστα





Προχθές, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μερικοί διαδηλωτές έκαψαν τρεις εργαζόμενους σε μια τράπεζα. Απείλησαν να κάψουν και όσους βρίσκονταν μέσα στο (κλειστό λόγω της απεργίας) βιβλιοπωλείο Ιανός περιλούζοντας τρεις απ’ αυτούς με βενζίνη. Δε θέλουμε να σταθούμε πολύ στις ευθύνες των άλλων, όπως επιτάσσει η κυριαρχούσα ανευθυνότητα που φτάνει μέχρι τα όρια της συνέργειας στη δολοφονία αυτών των ανθρώπων. Εμείς προτιμάμε να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες. Γιατί πρώτα διαπιστώνουμε μια ασυμμετρία ανάμεσα στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 και στις αντιδράσεις για τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin από τους αναρχικούς. Γι’ αυτούς τους τρεις δε θα γίνουν πιθανότατα διαδηλώσεις, δε θα καεί η Αθήνα, δε θα φωνάξουμε «αναρχικοί, γουρούνια, δολοφόνοι». Γι’ αυτό το γεγονός είμαστε βέβαιοι από τη στιγμή που το απόγευμα της Τετάρτης, το συγκεντρωμένο πλήθος των διαδηλωτών στη Σταδίου προτίμησε να πιστέψει πως δεν υπάρχουν νεκροί και πρόκειται για προπαγάνδα του «Κράτους» και να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ενώ δεν τόλμησε και ούτε θα τολμήσει ποτέ να φωνάξει «αλήτες, δολοφόνοι, αναρχικοί». Κι αυτό γιατί ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μανιχαϊκά ιδεολογικά στρατόπεδα. Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.



Ας διευκρινίσουμε, πως όλα τα παραπάνω συνθήματα είναι απαράδεκτα επειδή βασίζονται στη λογική της συλλογικής ευθύνης που βρίσκεται στον πυρήνα της μανιχαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί και οι αστυνομικοί δολοφόνοι. Αλλά ας εξετάσουμε πόσο λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας.



Όσοι από μας ανεβαίναμε τη Σταδίου γύρω στις 2, είδαμε αυτό το κτίριο να φλέγεται και τους ανθρώπους απεγνωσμένους στα μπαλκόνια. Μερικοί δίπλα μας είπαν «καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», άλλοι τους κορόιδευαν, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάποιος έπαιρνε τηλέφωνο την πυροσβεστική. Οι περισσότεροι ήμασταν απαθείς, απλά κοιτούσαμε πιστεύοντας πιθανόν ότι τους χρειαζόταν ένα μάθημα και πως τελικά ένας από μηχανής θεός –και όχι εμείς- θα τους σώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κοιτάζοντας πίσω διαπιστώναμε ότι η φωτιά είχε επεκταθεί και πως οι άνθρωποι δύσκολα θα γλίτωναν. Λίγο παραπάνω, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ένας εξαγριωμένος νεαρός απαγόρευε στην κρατική εξουσία, δηλαδή στην Πυροσβεστική, να περάσει στο άβατο της Πανεπιστημίου για να προσεγγίσει –πιθανότατα- το σημείο.



Όλο αυτό ήταν το χρονικό μερικών προαναγγελθέντων θανάτων, η συνέχεια του Δεκέμβρη του 2008, όπου μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Opel, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, είχε πυρποληθεί και οι ένοικοι της πολυκατοικίας φώναζαν έντρομοι από τα μπαλκόνια να κάνει κάποιος κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα όμως. Κανένας από όσους συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις δεν ανέλαβε το βάρος να διαχωρίσει τη θέση του με αυστηρότητα, όλοι πορευόμαστε μαζί με αυτούς τους μικρούς ναζί γιατί θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, πως είναι «παραστρατημένοι σύντροφοι», πως δεν πρέπει «να κάνουμε δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος», πως «το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», πως οι ρίζες του Κακού βρίσκονται αλλού, πως «φταίει ο Βγενόπουλος που δεν είχε βάλει ρολά» και άλλες μπούρδες που κρύβουν κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες.



Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόση ευθύνη έχει η βία των «εξεγερμένων» για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Μιχάλη Καλτεζά. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν τα παιδιά αυτά θα ζούσαν αν οι ίδιοι δεν είχαν επιλέξει τη στρατηγική της βίας. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν η στρατηγική της έντασης δημιουργεί Κορκονείς και Μελίστες. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν αυτή η στείρα λογική της αντιπαράθεσης μπορεί και θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει ανθρωπινότερη. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν το δίπολο «αναρχικός» και «μπάτσος» πάει μαζί, όπως μαζί πάει και το γενικότερο δίπολο που τους οπλίζει τα χέρια και τους «στέλνει» στην αρένα εξ ονόματός μας, το δίπολο της «αθώας κοινωνίας» που πολεμά το «διεφθαρμένο κράτος».



Τώρα, για όσους από εμάς αισθανόμαστε ακόμα άνθρωποι, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί, δυστυχώς με αίμα, από τα γεγονότα τα ίδια, και χαράχτηκε έξω από αυτά τα δίπολα. Πρέπει απλά αλλά επιτακτικά να μπορέσουμε να την διακρίνουμε: χρειάζεται να αποφασίσουμε αν είμαστε με τη βία ή αν είμαστε εναντίον της. Αν το πρόβλημά μας είναι να «καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που κανένας δε θα καίγεται ζωντανός. Αν θέλουμε να κρεμάσουμε τους βουλευτές και να κάψουμε τις τράπεζες ή να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κρεμάλες. Πρέπει, για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα, να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε με παρακλήσεις μίσους και οργής την ατμόσφαιρα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έρθουμε σε ρήξη με το κομμάτι αυτό του εαυτού μας που ζητάει αίμα, φωτιές, κρεμάλες, και που όταν τα καταφέρνει στέκει αμήχανα και καταδικάζει υποκριτικά τη βία. Πρέπει να βρούμε το θάρρος (κυρίως απέναντι στους εαυτούς μας) και να τολμήσουμε να διαδηλώσουμε ενάντια στην αριστερή και την αναρχική τρομοκρατία, στη μνήμη όλων των θυμάτων της. Γιατί, ναι, πρόκειται για τρομοκρατία. Πρόκειται για πτώματα, για αίμα και πόνο. Πτώματα που δεν πάψαμε να ζητάμε, τραυλίζοντας ύμνους οργής, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν απλά άνθρωποι, δίνοντας δικαιολογίες στο ακρο-αριστερό και αναρχικό φασισταριό να δολοφονεί. Πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια σε αυτήν την τρομοκρατία για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν δεχόμαστε να δικαιολογούν τις μακάβριες πρακτικές τους στο όνομά μας, ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό, όχι απλά από αυτόν που υπάρχει, αλλά και διαφορετικό από αυτούς τους ίδιους. Υπάρχει και άλλη τρομοκρατία; Υπάρχει. Υπάρχουν τα τουμπανιασμένα πτώματα των μεταναστών στο Αιγαίο. Υπάρχει όμως και το ακρωτηριασμένο σώμα του Χαμίντ Νατζαφί.



Γιάννης Κορομηλάς,

Κώστας Μπακόπουλος,

Θανάσης Πολλάτος,

Παναγιώτης Σιαβελής



(μέλη της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα)

http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/2010/05/marfin.html

2 σχόλια:

  1. ΤΡΕΙΣ ΝΕΚΡΟΙ-ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ- ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ




    Δυστυχώς είναι αλήθεια και η αλήθεια έχει πτυχές.




    Αλήθεια 1η: Οι τρεις νεκροί στην τράπεζα Marfin δολοφονήθηκαν από χέρια διαδηλωτών.




    Αλήθεια 2η: Η τράπεζα δεν είχε πυρασφάλεια και ο Βγενόπουλος υποχρέωσε τους υπαλλήλους να δουλέψουν στην απεργία της 5ης Μάη.




    Αλήθεια 3η: Όσοι προσπαθούν να κρύψουν τους νεκρούς με την πυρασφάλεια και τον Βγενόπουλο είναι με την πλευρά του Κορκονέα που κρύβεται πίσω από τον εξοστρακισμό, με την πλευρά αυτών που μιλάνε για βιτρίνες και όχι για ζωές. Με άλλα λόγια κλείνουν το μάτι στη λογική των δραστών.







    Αλήθεια 4η: Δυστυχώς δεν εκπλαγήκαμε. Όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην Θεσσαλονίκη η βία έχει εκτροχιαστεί και αντί να ορίζεται από την έλλογη πολιτική στόχευση, είναι αυτή που την ορίζει και την αναιρεί. Είναι η σύγχρονη μεταμοντέρνα βία, σκληρή, απομαγεμένη, απο-ουσιωμένη, α-χρονική και α-ιστορική. Με ιδεολογικές ή ιδεοληπτικές επενδύσεις και συμμαχίες που εναλλάσσονται ανάλογα με το μέγεθος αποδοχής της. Βία που εργαλειοποιεί τους άλλους σε ένα επικίνδυνο, όπως αποδείχτηκε, παιχνίδι, που το έχει επιλέξει μόνο η μια πλευρά και οι άλλοι απλώς της είναι χρήσιμοι και αναλώσιμοι. Είναι η βία που αφήνει αμανάτι στις πλάτες της κοινωνίας ο κόσμος των αφεντικών, ο κόσμος της καταπίεσης. Βία που δεν ορίζεται από τον ταξικό ανταγωνισμό ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους, αλλά ορίζεται από μια εγωπαθή αφασιακή μανία ενάντια σε όλους και σε όλα. Βία που επιβάλει ως ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων έναν μισαλλόδοξο μακαρθισμό, με ή χωρίς πολιτική επένδυση. Για αυτό καμιά δήθεν πολιτική ταυτότητα δεν μπορεί να απαλλάξει το έγκλημα ενάντια στους εργαζόμενους της Marfin από το βάρος που του αναλογεί ως έγκλημα.




    Αλήθεια 5η: Αυτές οι πρακτικές οδηγούν σε ένα νέου τύπου ολοκληρωτισμό με την επένδυση του “αναρχικού” όπου οι εχθροί είναι αδιαφοροποίητα όλοι και παντού, εκτός από τους “δικούς μας” και τον “χώρο μας”. Ο αναρχικός χώρος εξέθρεψε ένα “θηρίο” για τα εγκλήματα του οποίου είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να σηκώσει το βάρος της πολιτικής ευθύνης.




    Αλήθεια 6η: Με αυτήν την ολοκληρωτική εκδοχή η Αντιεξουσιαστική Κίνηση βρέθηκε πάμπολλες φορές αντιμέτωπη. Άλλοτε με γκαζάκια σε στέκια της, άλλοτε με σιδηρολοστούς και άλλοτε με σπασμένα μπουκάλια ανά χείρας. Για αυτό (και όχι μόνο) η Α.Κ. απέδρασε έγκαιρα από αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι μεταξύ χρησιμοποιήσιμων και αναλώσιμων χωρίς να λογαριάσει κανένα κόστος. Στο λογαριασμό που άνοιξε στη Marfin η ολοκληρωτική εκδοχή του “αναρχικού” χώρου δεν μας αναλογεί καμιά οφειλή.




    Αλήθεια 7η: Τέτοια σύμπνοια μεταξύ δραστών και αφεντικών για την αποσυσπείρωση των διαδηλώσεων με την εσωτερίκευση μιας οιωνεί ενοχής και συνενοχής για το έγκλημα που τραυμάτισε την μεγαλιώδη απεργία της 5ης Μάη, και τέλος για την δυσφήμιση της εξεγερτικής προοπτικής δεν την είχαν ονειρευτεί ούτε ο ΣΕΒ, ούτε η συμμαχία της συνέναισης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ , ούτε το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.




    Αλήθεια 8η: Οι δρόμοι μπορούν να πλημμυρήσουν από οργή και απελπισία που γίνεται συνείδηση, αγώνας και εξέγερση πέρα από το χρεωκοπημένο καθεστώς των κομμάτων και του συνδικαλισμού που ελέγχουν και διαχειρίζονται. Οι δρόμοι μπορούν να πλημμυρίσουν όχι απλώς για να πάρουν πίσω τα μέτρα ή να φύγει το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά για να ξαναορίσουμε συθέμελα την ίδια μας τη ζωή στο εργοστάσιο, στη γη, στη γειτονιά, στο περιβάλλον, στους δημόσιους χώρους, στην παιδεία. Μπορούμε να ξαναορίσουμε την ίδια μας τη ζωή αποφασίζοντας μόνο εμείς για εμάς σύμφωνα με τις ανάγκες μας και τις επιλογές μας, συλλογικά, ελεύθερα και αντικυριαρχικά.




    ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ




    Ηλιόσποροι Δίκτυο Πληροφόρησης- Δράσης Νέων για την Πολιτική και Κοινωνική Οικολογία /// www.iliosporoi.net /// www.myspace.com/iliosporoi


    iliosporoi InfoAction Youth Network on Political and Social Ecology /// www.iliosporoi.net /// www.myspace.com/iliosporoi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τετια ενωση υπαρχει στην πατρα;Αναρωτιομαι γιατι ειμαι πατρινος και πιστευω σε αυτην την καθαρη εκφραση αναρχικων!Να σημειωσω οτι ουδεποτε ειχα ασχολιθει με τον χωρο και εκπληκτος διαπιστωσα οτι αυτες οι ιδεες που ειχα αρκετο καιρο και τις ειχα και σαν ιδεολογια τελικα υπαρχει ενωση που εχει την ιδια φιλοσοφια με εμενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή