Τελικά, ο Γιωργάκης Παπανδρέου και η κυβέρνησή του δεν έβαλαν σε τάξη τη χώρα. Η απεργία της 5ης Μαΐου και οι διαδηλώσεις σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας, οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων έδειξαν ότι μεγάλα κομμάτια των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας δεν είναι διατεθειμένα να δωρίσουν τη ζωή τους στο κεφάλαιο, να υποκύψουν στις εντολές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Στις 5 Μαΐου αποδείχθηκε ότι μπορούμε να κάνουμε την κρίση δική τους κρίση, ότι αν θέλουν δάνεια για να χρηματοδοτούν τις τράπεζες υπάρχουν πολλοί, μα πολλοί άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία που κραυγάζουν: «Μαζί τα φάγαμε;». Οι μαζικές λαϊκές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής το δηλώνουν: Έχουμε δρόμο μπροστά μας, ευλόγως ο Γιωργάκης φοβάται έναν εργατικό Δεκέμβρη, δικαίως εμείς τον επιδιώκουμε.
Ο εγκληματικός θάνατος τριών αθώων
Μέσα σε αυτό τον εκπληκτικό εργατικό ξεσηκωμό τρεις αθώοι άνθρωποι πέθαναν μετά τον εμπρησμό της Marfin στη Σταδίου. Εδώ δεν χωρούν μισόλογα, ούτε δικαιολογίες. Ο τραγικός θάνατος των τριών εργαζομένων της τράπεζας οφείλεται στην εγκληματική αδιαφορία για την ύπαρξη ανθρώπων στο χώρο αυτών που έβαλαν τη φωτιά. Σωστά τα τραπεζοϋπαλληλικά σωματεία και άλλα συνδικάτα καταγγέλλουν την αθλιότητα του Βγενόπουλου σε ό,τι αφορά την υποχρεωτική παραμονή εργαζομένων στην τράπεζα, την έλλειψη εξόδου κινδύνου, την απουσία κάθε μέτρου πυρασφάλειας κ.λπ.
Όμως, ως κίνημα συνολικά αλλά και ως επιμέρους συνιστώσες, οφείλουμε να καταθέσουμε τη συντριβή μας και να κάνουμε την αυτοκριτική μας γιατί δεν καταφέραμε να περιορίσουμε το φετιχισμό της βίας που οδήγησε σε αυτή την καταστροφή. Οι αντίπαλοί μας διαθέτουν τον κυνισμό και την υποκρισία να μιλούν για «παράπλευρες απώλειες», όμως οι αξίες και η ηθική του κινήματος δεν μας επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Δεν κάνουμε θυσίες για τον καπιταλισμό, δεν χρειαζόμαστε ανθρωποθυσίες για να τον ανατρέψουμε.
Βία του κράτους και κινηματική αντιβία
Είναι πλέον πασιφανές ότι όσο τα αντικοινωνικά μέτρα κλιμακώνονται, όσο η οικονομική και κοινωνική κρίση βαθαίνει, όσο η οργή, η απελπισία και τα αδιέξοδα μεγαλώνουν η καταστολή θα είναι μόνιμος συνοδός της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης. ΕΕ και ΔΝΤ δεν απαιτούν μόνο «δημοσιονομική σταθερότητα» αλλά και κοινωνική ειρήνη. Γι’ αυτό όχι ευθύγραμμα αλλά οπωσδήποτε συμμετρικά την οικονομική τρομοκρατία των περικοπών, των απολύσεων και της ανεργίας την ακολουθεί η πολιτική τρομοκρατία των ΜΑΤ, των χημικών, των προσαγωγών και των συλλήψεων.
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα γεννά πολλών ειδών βία: παραβατικότητα, ενδοταξικές συγκρούσεις, ακροδεξιά τρομοκρατία και βεβαίως κινηματική, μειοψηφική ή μαζική, αντιβία. Είμαστε ένας από τους χώρους που στην εξέγερση του Δεκέμβρη υποστηρίξαμε (και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε) τη μαζική κινηματική αντιβία. Ωστόσο, η κινηματική αντιβία είναι μέσο, δεν είναι αυτοσκοπός, απευθύνεται στην κοινωνία, δεν την τιμωρεί, προσπαθεί να διευκολύνει το κίνημα, όχι να στείλει ανθρώπους στο σπίτι τους, και πάνω απ’ όλα, οφείλει να μη θέτει σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων που μάλιστα ανήκουν στους «από κάτω ».
Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…
Η κυβέρνηση, αν και ψήφισε τα μέτρα, στριμωγμένη από τη λαϊκή κατακραυγή (και κυρίως φοβισμένη από το τι μπορεί να ακολουθήσει μετά την εφαρμογή τους) και υπόλογη απέναντι στους «δανειστές της», εκμεταλλεύεται το θάνατο των τριών εργαζομένων για να διαβρώσει το φρόνημα των εργαζομένων και να νομιμοποιήσει τη σκλήρυνση της καταστολής. Να είμαστε σίγουροι: Την επόμενη περίοδο τα ΜΑΤ και τα δικαστήρια θα χτυπήσουν εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις μετωπικά και απρόκλητα. Αυτό προλογίζεται από σήμερα με τη δικτατορία που επιβάλλουν στα Εξάρχεια (μαζικές προσαγωγές, καθημερινοί ξυλοδαρμοί, εισβολές σε στέκια και καταλήψεις – η τραμπούκικη εισβολή της ομάδας ΔΕΛΤΑ στο Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο της Τσαμαδού είναι ένα παράδειγμα) και την προσπάθεια συνολικής ποινικοποίησης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου μέσω της απόδοσης συλλογικής ευθύνης για τον εμπρησμό της Marfin.
Και εδώ δεν χωρούν μισόλογα, ούτε δικαιολογίες. Αν επιτρέψουμε να δημιουργηθεί «ειδικό καθεστώς» στα Εξάρχεια και να τεθεί σε «καθεστώς εξαίρεσης» ο αναρχικός χώρος, είναι βέβαιο ότι ανοίγει ο δρόμος για την καταστολή του ευρύτερου κινήματος και οπωσδήποτε για τον αποπροσανατολισμό και την κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος μεγάλου τμήματος των εργαζομένων. Οι πολιτικές ευθύνες εκείνων των τμημάτων του αναρχικού χώρου που δεν αναμετριούνται πολιτικά με το φετιχισμό της βίας, επουδενί μπορούν να δώσουν νομιμοποίηση στην κρατική καταστολή.
Για τον εργατικό Δεκέμβρη
Ζούμε τη μεγαλύτερη αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων από το τέλος του εμφυλίου. Έχουμε την πιο αντιλαϊκή, γλοιώδη και δημαγωγική κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση. Απειλούνται και η επιβίωση και η αξιοπρέπειά μας, αλλά και η ίδια η υπόστασή μας ως εργαζομένων.
Έχουμε δρόμο! Κάθε αγώνας που γίνεται χρειάζεται την υποστήριξη όλων μας. Να είμαστε παντού! Αν πρέπει να θυσιάσουμε κάτι, είναι χρόνος και ψυχή για να τους ανατρέψουμε. Με απεργίες, με καταλήψεις, με κλεισίματα δρόμων, με συνοικιακές επιτροπές ενάντια στα μέτρα, με δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, μπλοκαρίσματα πλειστηριασμών σπιτιών και επανοικειοποίηση ειδών πρώτης ανάγκης από σούπερ μάρκετ, με ό,τι χρειαστεί για να μείνουμε όρθιοι και να αρχίσουμε να νικάμε.
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
(Κίνηση Αθήνας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου