Με αφορμή το συντηρητικό νόμο για την ιθαγένεια και την πολιτογράφηση ενός πολύ περιορισμένου τελικά αριθμού μεταναστών β΄ γενιάς, ο ρατσιστικός λόγος της άκρας δεξιάς διαχέεται σε όλη την κοινωνία, είτε εκ του άμβωνος, με μητροπολιτικά κηρύγματα μισαλλοδοξίας, είτε μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, όλο πατριωτική χολή και αναίσχυντα ψεύδη. Ο λόγος αυτός επιδιώκει πάνω απ’ όλα να αποπροσανατολίσει όλους εμάς τους εκμεταλλευόμενους, να συσκοτίσει την ταξική πάλη και να αποκρύψει τους πραγματικούς μας εχθρούς. Να συγκαλύψει δηλαδή το γεγονός ότι για τα δεινά μας ευθύνεται η ταξική εκμετάλλευση και όχι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που δήθεν απειλούν την «εθνική μας ταυτότητα».
Οι ρατσιστές διάκονοι του ακροδεξιού εθνικισμού, αλλά και όλοι εκείνοι που συμμερίζονται τις απόψεις τους, ξεχνούν φαίνεται ότι μοναδικό ιδανικό του κεφαλαίου είναι το κέρδος και όχι το «έθνος»· ότι η ταυτότητά του είναι το χρήμα και όχι το αίμα. Οι εκμεταλλευτές, οι κυρίαρχες τάξεις, χρησιμοποιούν το «έθνος» όπως τους συμφέρει, για να εξασφαλίσουν ότι η καπιταλιστική σχέση θα αναπαράγεται και ότι θα συνεχίσουν να καρπώνονται απρόσκοπτα την κοινωνικά παραγώμενη υπεραξία. Κατασκευάζουν δηλαδή τον «εθνικό εχθρό» για να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι αυτοί οι ίδιοι είναι η πραγματική απειλή για τα συμφέροντα και τη ζωή μας. Στόχος τους είναι να καταστρέψουν τις σχέσεις της αλληλεγγύης των προλετάριων, να υπερασπίσουν τις λειτουργίες του ίδιου του καπιταλισμού κατακερματίζοντας το χώρο και το χρόνο μας σε ποσοστά και οικονομικά μεγέθη, τόσο στην εργασία όσο και πέρα από αυτή, ασκώντας έλεγχο στην ίδια τη ζωή μας στρέφοντας τον έναν ενάντια στον άλλο, ώστε να αποδεχτούμε ότι η «φυσική» κοινωνική συνθήκη είναι ο «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Ο φόβος ήταν ανέκαθεν το ισχυρότερο όπλο στα χέρια των κυρίαρχων και της εξουσίας.
Επειδή εμείς όμως αρνούμαστε να αυτοπροσδιοριζόμαστε, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σαν ανδράποδα της εξουσίας και των κυρίαρχων, φερέφωνο και εργαλείο των οποίων είναι η άκρα δεξιά, θα παλέψουμε με κάθε τρόπο, με στόχο να ξεγυμνώσουμε τη ρατσιστική ρητορική που κρύβεται κάτω από το μανδύα της «κοινής λογικής». Στις συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, η ρητορική αυτή βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπαραχθεί στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις πλατείες, στις γειτονιές και στις πόλεις μας. Αποδομούμε το λόγο των ακροδεξιών, αποκρούουμε τις πρακτικές τους, δείχνουμε σαφώς πόσο «ξένοι» είναι αυτοί και τα όσα ευαγγελίζονται, επομένως και ταυτόχρονα εναντιωνόμαστε στην καπιταλιστική σχέση, στο κράτος και σε κάθε μορφή κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Αποδομώντας το λόγο της άκρας δεξιάς
1 ΛΕΝΕ ΟΤΙ το νομοσχέδιο θα «ενθαρρύνει» και άλλους μετανάστες να έρθουν στην ελλάδα, αφού θα έχουν την ελπίδα να γίνουν νόμιμοι και να αποκτήσουν εύκολα ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα.
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ η παραχώρηση της ιθαγένειας και των πολιτικών δικαιωμάτων αφορά αποκλειστικά και μόνο μια μικρή κατηγορία μεταναστών β΄ γενιάς που οι γονείς τους μένουν νόμιμα στην ελλάδα τουλάχιστον 7 χρόνια, ενώ δεν προβλέπει καμία διαδικασία νομιμοποίησης για αυτούς που δεν έχουν χαρτιά, άσχετα με το πόσα χρόνια ζουν στη χώρα. Ο κανόνας του νομοσχεδίου είναι η ΜΗ-ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ, και στην ουσία εξαιρεί την πλειοψηφία των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα για δεκαετίες. Αντιθέτως, επικυρώνει τον θεμελιώδη διαχωρισμό μεταξύ «νόμιμων» και «παράνομων», ενταγμένων και μη ενταγμένων, και θέτει νέα προσκόμματα και απαράδεκτους όρους σε όσους αποζητούν τη νομιμοποίηση.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ότι τη μετανάστευση την ενθαρρύνουν πρώτα απ’ όλα οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι της «δημοκρατικής» Δύσης (της οποίας η ελλάδα αποτελεί μέρος) σε ολόκληρο σχεδόν τον υπόλοιπο κόσμο. Με το πρόσχημα του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» ο ελληνικός στρατός, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, συμμετέχει στα εκστρατευτικά σώματα στα Βαλκάνια, στο ιράκ, στο αφγανιστάν, στη σομαλία, δημιουργώντας τις ζοφερές συνθήκες που οδηγούν στον ξεριζωμό εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων.
Η Δύση, μέσα από τους σχηματισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και μαζί τους και η «φτωχή μας» ελλάδα, εκμεταλλεύονται τους λαούς αυτών των χωρών προωθώντας τα δικά τους αδηφάγα συμφέροντα, σπέρνοντας τη φτώχια και τη δυστυχία. Στο όνομα της «ανάπτυξης» είναι υπεύθυνοι, μεταξύ άλλων, για τα τεράστια περιβαλλοντικά εγκλήματα που καταστρέφουν τις συνθήκες διαβίωσης σε ολόκληρες χώρες (όπως π.χ. στο Δέλτα του Νίγηρα, από την καταστροφή που έχει προκαλέσει η Shell), αλλά και για τις κλιματικές δημιουργώντας εκατομμύρια περιβαλλοντικούς πρόσφυγες.
Τη μετανάστευση όμως την ενθαρρύνουν κυρίως οι ανάγκες των αφεντικών για πρόθυμα και φτηνά εργατικά χέρια, καθώς και για τη συνολική υποτίμηση της εργασίας σε ολόκληρους τομείς της οικονομίας, όπως π.χ. η αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, ο κατασκευαστικός τομέας, οι τουριστικές υπηρεσίες κ.λπ. Κι ενώ για τα εμπορεύματα και για το κεφάλαιο υπάρχουν ολοένα και λιγότερα σύνορα και φραγμοί στην ανεξέλεγκτη κερδοσκοπική κυκλοφορία τους παγκοσμίως, οι άνθρωποι βρίσκουν παντού μπροστά τους υψωμένα τείχη και έρχονται αντιμέτωποι με δολοφονικούς στρατικοποιημένους μηχανισμούς διαχείρισης μεταναστευτικών «ροών» (ανάσχεση, αποτροπή, ελεγχόμενη είσοδος και επαναπροώθηση) όπως π.χ. η ευρωπαϊκή FRONTEX και η ΕΛ.ΑΣ., στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στις πιο πλούσιες χώρες. Το ανατολικό Αιγαίο έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο για εκατοντάδες «παράνομους» μετανάστες, κάτι που δεν εμποδίζει τα εκατομμύρια των «νόμιμων» τουριστών να απολαμβάνουν τις διακοπές τους κάθε χρόνο στη «φιλόξενη ελλάδα».
Τα κρατικά σύνορα δεν είναι παρά μια ιστορική κατασκευή (πολλές φορές φτιαγμένη πάνω σε πτώματα) που βολεύει τα αφεντικά ειδικά στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού. Τους παρέχουν την ευχέρεια να ρυθμίζουν και να ελέγχουν, με τη βοήθεια των μηχανισμών του κράτους, την κίνηση των ανθρώπων σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και τις εκάστοτε ανάγκες, υπερασπίζοντας κατά το δοκούν τα ιδιαίτερα προνόμιά τους, τα οποία δημιουργεί, διατηρεί και διευρύνει η στυγνή, εντατική εκμετάλλευση της εργασίας «ομοεθνών» και «ξένων» εργαζόμενων.
2 ΛΕΝΕ ΟΤΙ αν αποκτήσουν ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα οι μετανάστες θα «αλλοιωθεί» το εκλογικό σώμα.
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που θα αποκτήσουν την ιθαγένεια, είναι ομογενείς και όχι μετανάστες. Η δε πολιτογράφηση, που αφορά λίγες δεκάδες χιλιάδες μετανάστες β' γενιάς, δίνει απλώς περιορισμένα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι αποκλειστικά στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Η μεγαλύτερη «αλλοίωση» της «βούλησης» του εκλογικού σώματος προέρχεται από τα πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα που υφαρπάζουν τις ψήφους των μικρών κομμάτων, του λευκού και του άκυρου για να εκλέξουν κυβερνήσεις που δεν εκπροσωπούν ούτε το 20-30% του πραγματικού εκλογικού σώματος.
Άλλωστε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση των «εκλογικών προτιμήσεων» παίζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τα οποία κατασκευάζουν την «κοινή γνώμη» σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών-ιδιοκτητών τους.
Άραγε δεν είναι «αλλοίωση» του εκλογικού σώματος να ψηφίζουν, και να καθορίζουν με αυτό τον τρόπο τις ζωές όσων ζουν στη χώρα, έλληνες μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού; Ή, από την άλλη, δεν θα μιλάγαμε για «ανθελληνισμό» αν οι κυβερνήσεις των ηπα, του καναδά, της αυστρίας, της γερμανίας, της αυστραλίας κ.λπ. στερούσαν την ιθαγένεια και τα πολιτικά δικαιώματα από τους έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους που γεννήθηκαν εκεί;
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ότι στην αστική δημοκρατία τα πολιτικά δικαιώματα δεν ήταν ποτέ δεδομένα, ήταν πάντοτε επιλεκτικά και περιορισμένα, ώστε να μην κινδυνεύουν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Η διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων, ακόμα και αυτό της ψήφου, ήταν πάντα αποτέλεσμα των συσχετισμών δυνάμεων, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Ας μην ξεχνάμε ότι παλαιότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη το δικαίωμα της ψήφου ήταν συνδεδεμένο με την κατοχή περιουσίας, αποκλείοντας τους εργάτες και τους άκληρους αγρότες· ότι στην ελλάδα το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες κατακτήθηκε μόλις το 1952 και για τους νέους (πάνω από τα 18) μόλις το 1983.
Το επιχείρημα της «αλλοίωσης» του «εκλογικού σώματος» δεν είναι καινούργιο. Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσαν οι βασιλικοί μετά τον μικρασιατικό πόλεμο για να αρνηθούν το δικαίωμα της ψήφου στους «ομοεθνείς», κατά τα άλλα, πρόσφυγες.
Ο αγώνας για πλήρη, καθολικά πολιτικά, κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα για όλους, στον τόπο που ζουν, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία.
3 ΛΕΝΕ ΟΤΙ οι μετανάστες επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και ότι επιδεινώνουν την «οικονομική κρίση». Ότι από την παρουσία τους ωφελούνται μόνο οι πλούσιοι και χάνουν οι φτωχοί.
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ η εργασία και η κατανάλωση των μεταναστών αυξάνει σημαντικά το εγχώριο ΑΕΠ. Οι μετανάστες τροφοδοτούν τα ταμεία του κράτους με την άμεση και έμμεση φορολογία, δίνουν ανάσα στα ασφαλιστικά ταμεία με τις εισφορές τους, ενώ στην πλειοψηφία τους δεν πρόκειται να πάρουν σύνταξη από το ελληνικό κράτος.
Οι μετανάστες στηρίζουν τα έσοδα πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων και το εισόδημα πολλών μικροϊδιοκτητών. Αν δεν ήταν αυτοί, άραγε πόσα διαμερίσματα θα μένανε ξενοίκιαστα; Πόσα μικρομάγαζα θα βλέπανε να χάνουν τους μισούς και πλέον πελάτες τους;
Ακόμα και εάν θεωρήσουμε ότι ένα κομμάτι του πλούτου που παράγουν οι μετανάστες προωθείται προς τις χώρες καταγωγής τους, είναι μηδαμινό μπροστά στο χρήμα που βγαίνει στο εξωτερικό από τις off shore εταιρίες, τις καταθέσεις στις ξένες τράπεζες, τα πλοία των ελλήνων εφοπλιστών υπό ξένη σημαία, τα ελληνικά εργοστάσια που αναζητάνε φτηνή εργατική δύναμη με ελάχιστα δικαιώματα στις βαλκανικές χώρες.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ότι τον κοινωνικό πλούτο τον παράγουν οι ντόπιοι και οι μετανάστες με την εργασία, τον ιδρώτα και το αίμα τους.
Αν τα αφεντικά, μεγάλα και μικρά, στην ελλάδα κατάφεραν να διατηρήσουν και να αυξήσουν την κερδοφορία τους, αυτό οφείλεται στην άγρια εκμετάλλευση του κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού των μεταναστών. Όσο για τη γεωργική παραγωγή, δεν θα υπήρχε σήμερα καθόλου εάν δεν ήταν εύχεροι οι αόρατοι εργάτες χωρίς χαρτιά και δικαιώματα να μαζεύουν φράουλες στην Μανωλάδα, πορτοκάλια στο Άργος, ντομάτες στα θερμοκήπια της Κρήτης, να επανδρώνουν τα ψαροκάικα στη Μηχανιώνα κ.λπ. κάτω από συνθήκες σύγχρονης δουλείας.
Η κρίση είναι δομικό στοιχείο του ίδιου του καπιταλισμού που αποκλειστικό του στόχο έχει το κέρδος και αιώνια θύματα τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, πέρα από καταγωγή, θρησκεία, φύλο και χρώμα (αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι αν κοιτάξουμε με το μεγεθυντικό φακό πάνω στο ίδιο το σώμα της κοινωνίας, η φτώχεια δεν έχει καταγωγή, θρησκεία, φύλο και χρώμα). Κάθε «κρίση» θεωρείται και μια «μεγάλη ευκαιρία» για τα αφεντικά προκειμένου να υποβαθμίσουν την εργασία και να επιβάλουν τους δικούς τους όρους στην κοινωνία.
4 ΛΕΝΕ ΟΤΙ οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία και τα χαμηλά μεροκάματα, ότι παίρνουν τις δουλειές από τους ντόπιους εργαζόμενους.
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μετανάστες εργάζονται σε δουλειές τις οποίες μέχρι πρότινος δεν ήθελαν να κάνουν οι έλληνες. Ποιος έλληνας θα μάζευε τις σοδειές από το πρωί ως το βράδι με μεροκάματα από 10 έως 30 ευρώ; Ποια ελληνίδα θα δούλευε ολημερίς χωρίς ρεπό φροντίζοντας αρρώστους και γέροντες για 400-500 ευρώ το μήνα;
Οι μετανάστες ανέλαβαν τις «χαμαλοδουλειές» δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς από εμάς να γίνουμε «μικρά» αφεντικά και να ανέρθουμε κοινωνικά στην τάξη των εκμεταλλευτών έστω και πρόσκαιρα.
Άραγε για την ανεργία των νέων πτυχιούχων (μηχανικών, δικηγόρων, εκπαιδευτικών κ.λπ.) φταίνε οι μετανάστες ή μήπως φταίνε τελικά οι πολιτικές των αφεντικών και των κυβερνήσεων; Ακόμα και σε αυτούς τους τομείς υψηλής εξειδίκευσης, από τους οποίους οι μετανάστες έτσι και αλλιώς είναι αποκλεισμένοι, και οι οποίοι δεν «απειλούνται» από την εργασία των μεταναστών, έχουμε υψηλή ανεργία και από τους χαμηλότερους μισθούς στην ΕΕ. Γιατί άραγε;
Το ίδιο το κράτος είναι όχι μόνο ο μεγαλύτερος εργοδότης που εισφοροδιαφεύγει, αλλά ταυτόχρονα με τις πολιτικές του μειώνει τις εργατικές αποδοχές και υποβαθμίζει τις συνθήκες εργασίας. Το κράτος και όχι οι μετανάστες ευθύνεται για την ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία των stage και των συμβασιούχων, για τα καθεστώτα του εργασιακού απαρτχάιντ των ενοικιαζόμενων εργαζομένων και των υπεργολαβιών.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ότι ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα και ότι για την εκμετάλλευση που υφίστανται δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, ντόπιοι ή μετανάστες, αλλά ο εκβιασμός των αφεντικών και οι πλάτες που τους κάνει το κράτος. Η ομηρία του καθεστώτος της παρανομίας είναι ένα ακόμα όπλο στα χέρια των αφεντικών για να εκμεταλλεύονται τους μετανάστες ακόμα περισσότερο και να τους αποτρέπουν από κάθε δυνατότητα για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Μονάχα μέσα από κοινούς ταξικούς αγώνες μπορούν οι ντόπιοι και οι μετανάστες εργάτες να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους, να αυξήσουν το εργατικό εισόδημα και να μειώσουν τον χρόνο εργασίας. Αν δεν συγκροτήσουμε την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη, τα αφεντικά θα βρίσκουν τρόπους να μας κάνουν να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο κι έτσι θα αυξάνουν ανενόχλητοι τα κέρδη τους.
5 ΛΕΝΕ ΟΤΙ η ελλάδα «δεν χωράει άλλους μετανάστες».
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ το ελληνικό κράτος έχει επιφορτιστεί, και αποδέχεται, να παίξει το ρόλο του αναχώματος απέναντι στους μετανάστες που θέλουν να πάνε προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εγκλωβίζονται έτσι στην ελλάδα δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που στόχος τους είναι όχι να μείνουν και να ζήσουν εδώ, αλλά σε κάποια άλλη χώρα. Όσο το ελληνικό κράτος αποδέχεται το ρόλο του «στρατοπέδου συγκέντρωσης» της ΕΕ (όχι βέβαια χωρίς ανταλλάγματα και ανταμοιβές), αυτό που θεωρείται ως «πρόβλημα» θα εντείνεται, γιατί σε αντίθεση με τις ανοικτές κοινωνίες τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν συγκεκριμένη χωρητικότητα…
Άραγε πώς μπορούμε να ισχυριζόμαστε, τόσο στην ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, ότι δεν χωράνε άλλοι μετανάστες και από την άλλη να χρησιμοποιούμε τα επιχειρήματα της γήρανσης του πληθυσμού για να αυξήσουμε τα όρια του εργασιακού βίου; Άραγε πόσα δημοτικά σχολεία στην επαρχία θα είχαν κλείσει εάν δεν υπήρχαν τα παιδιά των μεταναστών; Πόσοι ακόμη άνθρωποι μπορούν να ζήσουν στην εγκατελλειμένη ύπαιθρο; Πόσα χωριά θα είχαν νεκρωθεί παραγωγικά χωρίς τα απαραίτητα εργατικά χέρια των μεταναστών;
Υπολογίζεται ότι στην ελλάδα το 2050 ο πληθυσμός με «ελληνική καταγωγή» θα είναι μόλις 7.200.000. Για να διατηρηθεί ο πληθυσμός της χώρας στα σημερινά επίπεδα «υπάρχει χώρος» για περίπου 3.500.000 μετανάστες... λείπει η πηγή…
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ότι οι τόποι και οι χώρες δεν είναι καράβια ούτε βάρκες να βουλιάζουν. Δεν γεμίζουν όπως γεμίζει μια σακούλα με σκουπίδια. Κάθε απόπειρα να παρομοιάσουν τους ανθρώπους με αντικείμενα που στοιβάζονται σε έναν πεπερασμένο χώρο απηχεί την προσταγή του κεφαλαίου πάνω στη χωρική πραγματικότητα. Οι κάθε λογής «περιφράξεις», από τα σύνορα μέχρι την ιδιοκτησία αποκλείουν όλους εμάς, και όχι μόνο τους μετανάστες, από τη χρήση του χώρου. Ο κατειλημμένος από το κεφάλαιο χώρος είναι πεπερασμένος γιατί είναι μετρήσιμος ως ιδιοκτησία, έχει χωρητικότητα γιατί έχει όρια.
Η ανθρώπινη ανάγκη, η δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να ζει με αξιοπρέπεια και ελευθερία όπου κι αν βρίσκεται χωράει παντού. Αυτό που δεν χωράει όχι μόνο στον τόπο μας, αλλά ούτε στο μυαλό και την καρδιά μας, είναι ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, ο φόβος για τον άλλο, η αδιαφορία μπροστά στον κατατρεγμό και την εκμετάλλευση. Μόνο η έμπρακτη έκφραση της ταξικής αλληλεγγύης μπορεί να διευρύνει το χώρο πέρα από τα στενά όρια των εθνικών συνόρων και να συμπεριλάβει στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος όλης της γης τους κολασμένους. Να εξαλείψει δηλαδή, ασκώντας ταυτοχρόνως εσωτερική και εξωτερική πίεση, τον περιορισμό των συνόρων, επιτρέποντας την ελεύθερη κίνηση και μετεγκατάσταση των ανθρώπων.
6 ΛΕΝΕ ΟΤΙ οι μετανάστες «αυξάνουν την εγκληματικότητα».
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ το μεγαλύτερο ποσοστό της «εγκληματικότητας» των μεταναστών αφορά «αδικήματα» που έχουν να κάνουν με την «παράνομη» είσοδο στη χώρα, όταν δηλαδή «έγκλημα» θεωρείται η ίδια η μετανάστευση, και όχι με εγκληματικές πράξεις που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Ταυτόχρονα, τόσο τα ΜΜΕ όσο και οι διωκτικές αρχές έχουν την τάση να αποδίδουν τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα σε μετανάστες, ενώ πολλοί μετανάστες βρίσκονται προφυλακισμένοι ή καταδικάζονται τόσο από την προκατάληψη των διωκτικών και δικαστικών αρχών όσο και λόγω του ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους (δίκες χωρίς συνήγορο, διερμηνεία κ.λπ.).
Όλα αυτά διογκώνουν πλασματικά τον αριθμό των αλλοδαπών που χαρακτηρίζονται παραβάτες ή εγκληματίες, ενώ όλες οι σχετικές μελέτες καταδεικνύουν ότι η συμμετοχή των αλλοδαπών στην εγκληματικότητα δεν ξεπερνάει, αναλογικά με τον πληθυσμό τους, εκείνη των ντόπιων, ενώ το συνηθέστερο είναι η μεικτή συμμετοχή, ελλήνων και αλλοδαπών, στην τέλεση σοβαρών αδικημάτων.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι έλληνες μετανάστες στις ηπα «πρωτοστατούσαν» στο έγκλημα. Σύμφωνα με την μελέτη Πολιτιστική σύγκρουση και εγκληματικότητα (Culture Conflict and Delinquency, New York 1938) του Θόρστεν Σέλιν, που αφορά σε στοιχεία του 1929, στο σύνολο των αδικημάτων στη Νέα Υόρκη πρώτοι ήταν οι έλληνες με ποσοστό υπερδιπλάσιο των ιταλών. Στις ανθρωποκτονίες, οι έλληνες προηγούνταν κατά 1095% έναντι των δεύτερων ιταλών. Στους βιασμούς προηγούνταν με 73% έναντι των δεύτερων ιταλών. Στις ληστείες προηγούνταν κατά 22% των ιταλών. Στις επιθέσεις, οι έλληνες προηγούνταν κατά 144% των ιταλών. Στις διαρρήξεις προηγούνταν κατά 12% των ιταλών. Στις κλοπές προηγούνταν κατά 100% των δεύτερων ρώσων. Στην οπλοκατοχή, οι έλληνες έρχονταν δεύτεροι μετά τους ιταλούς. Στα ναρκωτικά, οι έλληνες προηγούνταν κατά 600% των δεύτερων ρώσων, κ.λπ. κ.λπ.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ η ανάγκη και η εξαθλίωση μπορεί να οδηγήσουν στην καθημερινή εγκληματικότητα, άσχετα εάν οι δράστες είναι γηγενείς ή μετανάστες. Τα εγκλήματα όμως κατά της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος παραμένουν «προνόμιο» της κάθε εξουσίας και κυρίαρχης ομάδας.
Οι μετανάστες είναι και αυτοί σε μεγάλο βαθμό θύματα της εγκληματικότητας και μάλιστα μερικών από τις πιο ακραίες μορφές της, όπως είναι η αναγκαστική πορνεία και το δουλεμπόριο γυναικών και παιδιών, με πελάτες στη συντριπτική πλειοψηφία «ευυπόληπτους» ντόπιους νοικοκυραίους. Είναι επίσης θύματα και των κατασταλτικών μηχανισμών, των μπάτσων, της FRONTEX, της δημοτικής αστυνομίας, ή των αφεντικών και των φασιστών.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι η εγκληματική δράση του καπιταλισμού ευθύνεται για τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους. Τα κυβερνητικά στελέχη και τα παχυλώς αμειβόμενα στελέχη των πολυεθνικών (και όχι μόνο) επιχειρήσεων είναι υπεύθυνοι για πολύ σοβαρά εγκλήματα κατά των εργαζόμενων, της φύσης και των κοινών πόρων. Και αυτοί δεν λογοδοτούν για τα εγκλήματά τους ποτέ και σε κανέναν.
7 ΛΕΝΕ ΟΤΙ η νομιμοποίηση των μεταναστών και η απόκτηση της ιθαγένειας θα «αλλοιώσει την εθνική ταυτότητα των ελλήνων», γιατί «έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».
ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ η εθνική ταυτότητα δεν είναι κάτι στατικό αλλά βρίσκεται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με την ιστορική συγκυρία. Έτσι και αλλιώς, μέχρι να αποκτήσει το ελληνικό κράτος τα σημερινά του σύνορα, έλληνας (πολίτης) δεν γεννιόσουν αλλά γινόσουν, καθώς η υπηκοότητα επεκτεινόταν ανάλογα με την επέκταση ή συρρικνωνόταν ανάλογα με τη συρρίκνωση του ελληνικού κράτους.
Η ίδια η δημιουργία των εθνικών κρατών και η χάραξη των συνόρων έχει αποβεί καθοριστικός παράγοντας για τη συγκρότηση και το χαρακτήρα της «εθνικής ταυτότητας», η οποία επιβάλλεται σε μια προσπάθεια ομογενοποίησης πληθυσμών που συμβίωναν για αιώνες μαζί, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες και έχοντας διαφορετικές θρησκείες, όπως γινόταν στα Βαλκάνια κάτω από τις συγκροτήσεις της Ρωμαϊκής, της Βυζαντινής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πληθυσμοί που παρ’ όλες τις διαφορές τους μοιραζόντουσαν κοινές παραδόσεις, μουσικές, μύθους και πολιτισμικά στοιχεία.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ότι οι θεωρίες για καθαρές φυλές και ράτσες είναι (και) αυτές που συνέβαλαν στις θηριωδίες του ναζισμού και όποιος 70 χρόνια μετά δεν το έχει χωνέψει ας είναι έτοιμος να τις ξαναζήσει.
Ο κυρίαρχος αυτοπροσδιορισμός μέσω των εθνικών ταυτοτήτων, τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους μετανάστες, διαιρεί και συσκοτίζει τα κοινά συμφέροντα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων από τη μια μεριά, απέναντι στα συμφέροντα των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών από την άλλη.
Η εθνική ταυτότητα δεν μας έχει σώσει από την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την καταπίεση ούτε έχει προστατέψει το περιβάλλον, αντίθετα έχει συμβάλλει στα παραπάνω. Πάντα χρησιμοποιούταν ως άλλοθι για ακόμα μεγαλύτερες θυσίες (ακόμα και σε αίμα) των από κάτω για να πλουτίζουν και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους οι από πάνω.
Επίλογος
Χωρίς αμφιβολία, τα «εύλογα» αυτά επιχειρήματα που προσπαθήσαμε να αποδομήσουμε και τα οποία βασίζονται στο τρίπτυχο «φυλετική καθαρότητα-εθνική κυριαρχία-κοινωνική συνοχή», πέρα από τη Δεξιά και τους φασίστες, βρίσκουν δυστυχώς εξίσου ευήκοα ώτα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και στους πάσης πολιτικής πεποιθήσεως εθνικιστές και «πατριώτες», τόσο ανάμεσα στη μάζα των προλεταριοποιημένων εργαζόμενων και των μικρομεσαίων, οι οποίοι αποδίδουν στους «ξένους εισβολείς» τις ευθύνες για τα δεινά τους και για την καθημερινή μιζέρια που παράγει ο καπιταλισμός, όσο και στις μεσοανώτερες τάξεις, οι οποίες έχουν κάθε λόγο να φοβούνται το εκρηκτικό μίγμα περιθωριοποίησης και εξαθλίωσης που δημιουργεί εστίες κοινωνικής έντασης, απειλώντας άμεσα τη βολή και τα συμφέροντά τους.
Για να αντισταθούμε στον διάχυτο ρατσισμό και την ξενοφοβία δεν αρκεί να καταδικάζουμε φραστικά αυτά τα φαινόμενα και τις συμπεριφορές. Χρειάζεται να οργανώσουμε μαζί με τους μετανάστες τους κοινούς μας αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία, στους χώρους της δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες και στις γειτονιές μας.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πρέπει να έχουν πλήρη και καθολικά πολιτικά δικαιώματα και την ελευθερία να επιλέξουν οι ίδιοι την ιθαγένειά τους όχι γιατί, έτσι αφηρημένα, είναι «αδέλφια μας άνθρωποι», αλλά επειδή είναι συγκεκριμένα πρόσωπα, με πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες, που κρατούνται όμηροι σε μια ιδιότυπη «κατάσταση εξαίρεσης», στην γκρίζα ζώνη της κοινωνίας, έρμαια στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση, στη βία, στις διακρίσεις και στον αποκλεισμό. Είναι, με άλλα λόγια, κάτι περισσότερο από ταξικοί μας σύμμαχοι, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των από κάτω.
Στηρίζοντας τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των μεταναστών δεν σημαίνει ότι μένουμε ικανοποιημένοι από τη δήθεν «ικανότητα ενσωμάτωσης» της φιλελεύθερης δημοκρατίας ούτε πιστεύουμε πως μια νομοθετική ρύθμιση, όσο «δημοκρατική» κι αν είναι αυτή, μπορεί ποτέ να καταστεί επαρκής συνθήκη για τη λύση των πολύπλοκων προβλημάτων που παράγει και αναπαράγει η πραγματικότητα της ταξικής κοινωνίας στην οποία ζούμε. Δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στα καθημερινά προβλήματα που προκύπτουν από τη συμβίωση όλων μας στον καπιταλιστικό «παράδεισο» των μητροπόλεων. Είναι αυτά τα απτά καθημερινά προβλήματα που δίνουν την ευκαιρία σε όσους ονειρεύονται την εθνοφυλετική «καθαρότητα» να ισχυρίζονται ότι έχουν δίκιο να τα επικαλούνται στην φασιστική προπαγάνδα τους. Όμως, για τα προβλήματα αυτά υπεύθυνοι δεν είναι οι «ξένοι» που ήρθαν εδώ «απρόσκλητοι» για να διαταράξουν την έως τώρα ευτυχισμένη κι όμορφη ζωή μας.
Η υποβάθμιση της καθημερινότητας όλων μας έχει βαθύτερες αιτίες τις οποίες θα πρέπει να αναζητήσουμε στη λυσσαλέα επίθεση των αφεντικών και του κράτους, και στην υποχώρηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων μπροστά στην αναδιάρθρωση του κεφαλαίου προς ένα ευέλικτο μοντέλο συσσώρευσης, στο οποίο όλο και περισσότεροι από εμάς είναι πλέον περιττοί, εμπόδια που πρέπει να παραμεριστούν, να πεταχτούν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, στα γρανάζια της κοινωνικής πρόνοιας, στις φυλακές ή στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τώρα ονομάζονται ανενδοίαστα «χώροι υποδοχής και φιλοξενίας». Μόνο αν καταφέρουμε να ανατρέψουμε αυτά θα μπορέσουμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της δυστυχίας για όλους, ανεξαιρέτως εθνικής καταγωγής, φύλου, φυλής ή τάξης. Η πραγματική διαφορά και η ελευθερία των ανθρώπων θα γίνουν εφικτά μόνο όταν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τις κοινωνικές σχέσεις, όταν θα καταφέρουμε να απαλλαχτούμε οριστικά από την ηγεμονία του κεφαλαίου και του κράτους.
Αφήσαμε για το τέλος αυτού του επιλόγου μια εξίσου σημαντική με τα όσα έχουν λεχθεί έως τώρα παρατήρηση: η Άκρα Δεξιά παίζει το ρόλο που της αρμόζει μέσα στο όλο πολιτικό σκηνικό. Αλέθει το στάρι για να ζυμώσει η κυβέρνηση ψωμί. Στην προκειμένη, έβαλε το χεράκι της και η ΝΔ, που θέλει να ταΐσει τη δική της εκλογική πελατεία με ψίχουλα αταλάντευτου πατριωτισμού, την ώρα που άλλος ζυμώνει και άλλος ψήνει. Κατάφεραν έτσι όλοι μαζί, να ψαλιδίσουν ακόμη περισσότερο το ήδη ελλιπές νομοσχέδιο και έτσι να θωρακίσουν για τα επόμενα χρόνια το ελληνικό κράτος με ένα σαφώς ξενόφοβο και συντηρητικό νομικό πλαίσιο.
Από όποια σκοπιά κι αν το εξετάσει κάποιος, το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια και την πολιτογράφηση βασίζεται στην παραδοχή ότι η απόκτηση των πολιτικών δικαιωμάτων προϋποθέτει την πλήρη αφομοίωση και την απεμπόληση της καταγωγής εκ μέρους των αιτούντων* έτσι μένει στην άκρη η φιλελεύθερη ρητορική για την συμβολαιακή πολιτική συγκρότηση που θα αναγνώριζε χωρίς άλλες προϋποθέσεις ως πολίτη τον καθένα που αποδέχεται το Σύνταγμα της χώρας. Επιπλέον σε μια πρώτη ανάγνωση κάποιοι θεωρούν ως μοναδικό «θετικό» σημείο στη φιλοσοφία του νόμου την εγκατάλειψη του «δικαίου του αίματος» όσον αφορά την απόκτηση της ιθαγένειας και την υιοθέτηση του «δικαίου του εδάφους». Ισχυρίζονται ότι αποτελεί μια χαραμάδα για μια πιο «προοδευτική» και «δημοκρατική» αντιμετώπιση του ζητήματος στο μέλλον. Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαιωνίζει το διαχωρισμό «νόμιμων» και «παράνομων» μεταναστών με φραγμούς και εμπόδια «αστυνομικού» χαρακτήρα, να διαμορφώνει ένα ασφυκτικό πλαίσιο με στόχο τον απόλυτο έλεγχο των όρων απονομής της ιθαγένειας και των πολιτικών δικαιωμάτων από το κράτος. Η απόπειρα αυτή, που στην ουσία αναιρεί κι αυτήν ακόμα τη μετάβαση από το «δίκαιο του αίματος» στο «δίκαιο του εδάφους», υποδηλώνει μια κυβέρνηση που επιχειρεί να διατηρήσει και τον σκύλο χορτάτο (ρητορεία περί ανθρώπινων δικαιωμάτων) και την πίτα ολόκληρη (εθνική ταυτότητα). Παράλληλα, ενδυναμώνει τον πολιτικό έλεγχο του κράτους πάνω στη φαντασιακή έννοια του «έθνους», καθιστώντας το μόνο αρμόδιο να ορίζει ποιοι ανήκουν σε αυτό και ποιοι όχι.
Αυτά που μέσα από μια απελευθερωτική οπτική θεωρούμε αυτονόητα και για τα οποία πιστεύουμε ότι αξίζει σε αυτή τη φάση να αγωνιστούμε, είναι: νομιμοποίηση τώρα όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις, παροχή ασύλου στους πρόσφυγες, δικαίωμα επιλογής της ελληνικής ιθαγένειας, ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλες και όλους.
‘Όποιος ανέχεται το ρατσισμό στρώνει το δρόμο στο φασισμό
Ας μην ξεχνάμε ότι στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλες και όλοι ξένοι.
Αυτόνομο Στέκι
autonomo_steki@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου