απο την Solidaridad Obrera με αφορμή την απεργία του Ιουνίου-Ιουλίου του μετρό της Μαδρίτης. Η Solidaridad Obrera (αναρχοσυνδικάτο που προέκυψε στις αρχές του 90 σαν διάσπαση της CGT, μην το μπερδεύουμε με την ιστορική εφημερίδα Solidaridad Obrera, όργανο της CNT-AIT της Καταλωνίας) έχει αρκετή δύναμη στο μετρό της Μαδρίτης.
Στην παρούσα συγκυρία, στην οποία εξελίσσεται η πιο βαθιά κρίση που έχει υποστεί ο καπιταλιστικός κόσμος τα τελευταία 100 χρόνια, επιβάλλεται να επιχειρήσουμε μια ανάλυση του τι πρέπει να κάνουμε επειγόντως όσοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο προς μία πιο κοινωνική και δημοκρατική κατεύθυνση.
Μετά από την απόλυτη «αυτο-ήττα» των μεγάλων συνδικάτων στην απάντησή τους στο πρώτο κύμα άγριων μεταρρυθμίσεων που έχουν ξεκινήσει στο ισπανικό κράτος (η απεργία κομεντί στο δημόσιο τομέα), η απεργία του μετρό της Μαδρίτης κατάφερε να γίνει ένα σημαντικό ορόσημο στη διαδικασία εποικοδόμησης μίας εναλλακτικής λύσης στην προσπάθεια που γίνεται ώστε οι εργαζόμενοι να είναι αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση (γεγονός που δεν μπορεί παρά να την χειροτερέψει). Η απεργία του μετρό, σαν μία πρώτη σοβαρή προσπάθεια να σταματήσουν τα συγκεκριμένα μέτρα της μεταρρύθμισης, έγινε γρήγορα ένας σχεδόν επικός αγώνας ο οποίος αφήνει πίσω, μετά από τη –ίσως βιαστική- λήξη του, διάφορα μαθήματα:
Πρώτον, χάρη στην απεργία του μετρό έγινε πάλι αντιληπτό από τον κόσμο ένα ριζοσπαστικό μάθημα της πραγματικότητας: ο αγώνας είναι χρήσιμος. Ίσως όσοι βλέπουν το τελικό αποτέλεσμα της διαδικασίας από τον ιδιωτικό τομέα να μην συνειδητοποιούν πλήρως αυτό το βαθύ μάθημα του αγώνα του μετρό, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί να το δουν πολύ ξεκάθαρα, συγκρίνοντας τα αποτελέσματα της μοιρολατρικής παθητικής τους στάσης με την αγωνιστική στάση των εργαζομένων του μετρό. Τα μέτρα δεν πέρασαν έτσι όπως είχαν σχεδιάσει και οι περικοπές που συμφωνήθηκαν μοιράστηκαν ανάμεσα στους διάφορους εμπλεκόμενους (μειώσεις στις αμοιβές των διευθυντικών στελεχών και λιγότερες μειώσεις των μισθών των εργαζομένων).
Το ότι ο αγώνας είναι χρήσιμος και επομένως είναι ένας δρόμος που μπορεί και πρέπει να διανύσουμε είναι, λοιπόν, κομμάτι του βασικού σκεπτικού της απεργίας του μετρό. Ένα μάθημα που είναι βασικό τη συγκεκριμένη στιγμή, που είδαμε την απόλυτη αποτυχία της απεργίας κομεντί των δημόσιων υπαλλήλων, αποτυχία που βοήθησε να περάσει το ηττοπαθές μήνυμα του σοσιαλ-φιλελευθερισμού.
Δεύτερον, η απεργία του μετρό έδειξε επίσης ότι η δύναμη των λαϊκών στρωμάτων αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είναι ακόμα αρκετή για να νικήσει τα μεταρρυθμιστικά σχέδια και να τα φρενάρει. Δεν υπάρχει αρκετά μεγάλη κριτική μάζα στο ανταγωνιστικό κίνημα ούτε είναι αυτό επαρκώς οργανωμένο για να αντιστρέψει στα σοβαρά τη διαδικασία κοινωνικής αποσύνθεσης που έχει βαθύνει ο νεοφιλελευθερισμός στην τελευταία του φάση.
Να ξαναοργανωθούμε, να ξανασυναντηθούμε, να φτιάξουμε μαζί τους απαραίτητους οργανισμούς για τον αγώνα είναι τώρα πιο αναγκαίο από ποτέ, γιατί η εποχή μας έχει απαιτήσεις που είναι πολύ μεγαλύτερες από τη βαρετή μας καθημερινότητα στους παραδοσιακούς μας χώρους.
Η έλλειψη ενός δικτύου αντιπληροφόρησης που να φτάνει πέρα από τους χώρους του κινήματος έγινε αισθητή τις τρεις μέρες της απεργίας, μπροστά στην επίθεση των ΜΜΕ, η οποία θέλησε να πνίξει τους εργαζομένους και τον αγώνα τους. Αυτό μας διδάσκει ότι πρέπει να φτιάξουμε ένα σοβαρό δίκτυο μέσων ενημέρωσης που θα μας χρησιμεύει όχι μόνο για εσωτερικές συζητήσεις αλλά και για να φτάσουμε στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που βρίσκονται εκτός των μικρών μας κόσμων αυτοαναφοράς.
Επίσης, οι απερίγραπτοι ελιγμοί των μεγάλων συνδικάτων που οδήγησαν τον αγώνα στον τερματισμό του μας δείχνουν τα πάντα υπαρκτά όρια της σοσιαλδημοκρατίας και των δομών της σε συγκυρίες όπως οι τωρινές. Να πιστεύουμε ότι ο κοινωνικός ρεφορμισμός μπορεί να είναι λειτουργικός στο πλαίσιο της κρίσης και επομένως ότι υπάρχει η δυνατότητα να γίνει ένας βραχυπρόθεσμος αγώνας είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής εγκατάλειψης η οποία οδηγεί στη μη κατανόηση της διάστασης που λαμβάνουν οι σημερινές μεταρρυθμίσεις και το τεράστιο μέγεθος της διαδικασίας της αποσύνθεσης στην οποία θέλουν να υποβάλουν τις κοινωνίες μας.
Αλλά για να ξεπεράσουμε τη σοσιαλδημοκρατία και να καταφέρουμε να δώσουμε ένα νόημα στην οργή των λαϊκών στρωμάτων, που χτυπιούνται από τα μέτρα της κυβέρνησης και των οικονομικών προχούντων, είναι απαραίτητο η δράση αυτών των στρωμάτων να είναι ευσυνείδητη και (θα την πω την «καταραμένη» λέξη) οργανωμένη.
Διότι η απεργία του μετρό της Μαδρίτης θα ήταν εφικτή χωρίς μεγάλες δόσεις ταξικής συνείδησης και χωρίς αξιοπρεπή επίπεδα εσωτερικής οργάνωσης. Παρόλο που πολλοί λόγω της δογματικής τους παράδοσης αρνούνται να αναγνωρίσουν την παρουσία οργανωμένων ομάδων στο μετρό της Μαδρίτης, η δουλειά δεκαετιών του οργανωμένου ελευθεριακού συνδικαλισμού (μέσω της Solidaridad Obrera) στην εταιρεία αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία μπορέσαμε να φτιάξουμε το κτήριο της απεργίας. Να πούμε ότι η απεργία ήταν «αυθόρμητη» (για να μην αναγνωρίσουμε τη δουλειά ανθρώπων που εξ ορισμού αποκαλούνται ασυνείδητοι) δεν βοηθάει καθόλου στην κατανόηση της πραγματικής δυναμικής του αγώνα και του πώς, πέρα από τα μεγάλα λόγια για το «κόμμα οδηγητή», η παρουσία οργανωμένων και ευσυνείδητων ομάδων είναι αναγκαία για να ανάψουμε τη σπίθα του ανταγωνισμού.
Να οργανωθούμε, λοιπόν, να οργανώσουμε την αντίσταση στα μεταρρυθμιστικά μέτρα. Να οργανωθούμε, επίσης, με όλη την έννοια της λέξης: στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα εργοστάσια που θέλουν να κλείσουν (παίρνοντάς τα στα χέρια μας και κάνοντάς τα να παράγουν πάλι, αν είναι εφικτό), στους φοιτητικούς χώρους, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Να οργανώσουμε τους εργαζομένους των μεγάλων επιχειρήσεων και επίσης τους επισφαλείς εργαζομένους.
Δημιουργώντας συνελευσιακές διαδικασίες συνδεδεμένες μεταξύ τους στις οποίες οι λαϊκές τάξεις θα μπορούν να μοιράζονται τα προβλήματά τους και να υπερασπίζονται τα δημοκρατικά τους συμφέροντα: από την ανάγκη να σταματήσουμε τις εξώσεις στην ανάγκη να οργανώσουμε την Γενική Απεργία, την ανάγκη να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς, να αναλάβουν οι συνελεύσεις ανέργων την πρόσληψη υπηρεσιών και την ανάγκη να φτιάξουμε ένα σοβαρό κοινό πρόγραμμα για την όλο και πιο απαραίτητη κοινωνική αλλαγή.
Πρέπει, εν τέλει, να πάρουμε στα χέρια μας τις ζωές μας, όχι σαν μία απλή διαδικασία διεκδικήσεων, γιατί το στοίχημα των επόμενων δεκαετιών θα είναι πολύ υψηλό για να αποτελέσει απλά μία «υπεράσπιση των υπαρκτών αγαθών» απέναντι στην νεοφιλελεύθερη επίθεση. Πέρα από τον εκλογικισμό και την υποταγή και πέρα από το δογματισμό, στη διάδραση και την οργάνωση καινούριων συνελευσιακών μορφωμάτων και συλλογικοτήτων λαϊκής αντιεξουσίας (τα νέα σοβιέτ, τα νέα συνδικάτα, οι νέες κολεκτιβοποιήσεις) βρίσκεται η μόνη διέξοδος.
Πρέπει να μάθουμε από τους συντρόφους της Ελλάδας και τα κοινωνικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής για να αντιμετωπίσουμε τις δραματικές καταστάσεις που μας περιμένουν ενισχύοντας τη θέση δύναμης των εργατικών τάξεων. Και αν είναι εφικτό χωρίς να κάνουμε τα λάθη τους.
Το μέλλον έχει ξεκινήσει. Ο κόσμος που ζούσαμε είναι ήδη παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου